Στην ιστορία του Γεδεών ακούσαμε και είδαμε ένα θαύμα που έκανε ο Θεός για να δώσει στον Γεδεών τη διαβεβαίωση που του ζητούσε ότι θα είναι μαζί του και θα τον βοηθήσει στη μάχη του κατά των μαδιανιτών. Αυτό το θαυμαστό γεγονός ήταν διπλό αλλά συμβόλιζε το ίδιο πράγμα, όπως απεκάλυψε ο Θεός στους Χριστιανούς αργότερα.
Την πρώτη φορά ο Γεδεών ζήτησε από τον Θεό να του κάνει το εξής: να αφήσει μια τούφα μαλλί προβάτου, ή ποκάρι, σε ένα μέρος και ενώ όλο τα υπόλοιπα πράγματα τριγύρω στο μέρος εκείνο (οι πέτρες, τα φυτά κτλ) θα ήταν τελείως στεγνά, το ποκάρι θα ήταν υγρό. Και φυσικά, δεν το είχε βάλει ούτε σε σακούλα πλαστική μέσα, ούτε το είχε σκεπάσει, ούτε τίποτα. Και έτσι έγινε. Το ποκάρι ήταν το μοναδικό που σ’ όλο εκείνο το μέρος είχε την επόμενη ημέρα υγρασία, και όχι λίγη. Γέμισε μια λεκάνη ολόκληρη ο Γεδεών μάς λέει η ιστορία.
Τη δεύτερη φορά ο Γεδεών ζήτησε από τον Θεό να του κάνει το ανάποδο: να αφήσει μια τούφα μαλλί προβάτου, ή ποκάρι, σε ένα μέρος και ενώ όλα τα υπόλοιπα πράγματα τριγύρω στο μέρος εκείνο (οι πέτρες, τα φυτά κτλ) θα είχαν δροσιά (θα ήταν σαν να τα είχε βρέξει η βροχή ή κάποιος με νερό), το ποκάρι θα ήταν άβρεχτο. Αυτό ήταν ακόμη πιο δύσκολο από το πρώτο, γιατί όταν αφήνουμε ένα αντικείμενο σε ένα μέρος που έχει υγρασία, αποκτά κι αυτό υγρασία και γίνεται υγρό. Το να μείνει τελείως άβρεκτο είναι κάτι που μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει. Και ειδικά την εποχή που ζούσε ο Γεδεών.
Αυτό το ποκάρι που τη μία φορά έμεινε άβρεχτο ενώ την άλλη ήταν το μόνο βρεγμένο συμβόλιζε την Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία Μητέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η Εκκλησία μας μάς το υπενθυμίζει τις εβδομάδες των Χαιρετισμών που ακούμε στον κανόνα «Ἐκ σοῦ ἡ δρόσος ἀπέσταξε, φλογμὸν πολυθεΐας ἡ λύσασα· ὅθεν βοῶμέν σοι· Χαῖρε ὁ πόκος ὁ ἔνδροσος, ὃν Γεδεὼν Παρθένε προεθεάσατο» (άκου το ηχητικό κάτω από την εικόνα).
Γιατί όμως παρομοιάζεται η Παναγία μ’ αυτό το ποκάρι;
Όπως το ποκάρι στη μία περίπτωση έμεινε ανέγγιχτο από την υγρασία του περιβάλλοντός του, έτσι και η Παναγία έμεινε ανέγγιχτη από την αμαρτία του περιβάλλοντος αυτήν κόσμου. Και όπως το ποκάρι είχε δροσιά, ενώ όλο το υπόλοιπο περιβάλλον ήταν ξηρό/στεγνό, έτσι και η Παναγία ήταν η μοναδική που είχε μέσα της την δροσιά της αρετής στον ξηρό κόσμο της αμαρτίας και η μόνη άξια για να φέρει την άλλη δροσιά, που μας ανακούφισε από την ξηρασία της αμαρτίας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Και ο Δαβίδ αργότερα σε ψαλμό του (τον 82ο) αναφέρει την πανωλεθρία που έπαθαν οι άρχοντες των Μαδιανιτών και ζητάει από τον Θεό πάντοτε έτσι να συμπεριφέρεται σε όσους δεν Τον υπολογίζουν και θέλουν να καταστρέφουν την κληρονομία του.
«θοῦ τοὺς ἄρχοντας αὐτῶν ὡς τὸν Ὠρὴβ καὶ Ζὴβ καὶ Ζεβεὲ καὶ Σαλμανὰ πάντας τοὺς ἄρχοντας αὐτῶν»
Αυτόν τον ψαλμό διαβάζουν οι Χριστιανοί όταν τους απειλούν εχθροί, είτε σε πόλεμο, είτε με άλλους τρόπους και θυμούνται τη βοήθεια του Θεού.
