Στην Διαθήκη του, ο προφήτης υπενθυμίζει στον λαό ότι η σωτηρία του βρίσκεται στήν επιστροφή του στον Θεό και στήν ησυχία, επειδή όμως ο λαός δέν επιθυμεί κάτι τέτοιο, άλλά εμπιστεύεται τήν οδό τής πλάνης και τής απιστίας, ετοιμάζει γιά τον εαυτό του την οριστική καταστροφή. Γιά όσους όμως έχουν τήν ελπίδα τους στον Θεό: «Καὶ πάλιν μενεῖ ὁ Θεὸς τοῦ οἰκτειρῆσαι ὑμᾶς καὶ διὰ τοῦτο ὑψωθήσεται τοῦ ἐλεῆσαι ὑμᾶς».
Τό βιβλίο του προφήτη Ησαΐα υπερέχει από όλα τά προφητικά βιβλία τής Παλαιάς Διαθήκης, Οχι μόνο χάρη στην μεγαλόπνευστη ομορφιά της ποιητικής έκφρασης, αλλά πρωτίστως λόγω της ακρίβειας των προρρήσεών του όσον άφορα τήν έλευση του Μεσσίου. Ανήγγειλε με σαφήνεια τήν εκ Παρθένου γέννηση Εκείνου που όντας άναμάρτητος θα αποτελέσει την ελπίδα του λαού του.
Ο «βλαστός» αυτός από την ρίζα του Ιεσσαί (δηλαδή από τον οίκο του Δαυίδ) θα έχει ως χρίσμα το πλήρωμα του Αγίου Πνεύματος. Θά αποκαταστήσει την δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων και θά εγκαταστήσει την ειρήνη και την αρμονία του παραδείσου στην Εκκλησία. Αυτός ο Ίδιος όμως που θα εγκαινιάσει την μεσσιανική εποχή θα είναι συνάμα και ο ταπεινός «παῖς Κυρίου».
«οὐ κεκράξεται οὐδὲ ἀνήσει, οὐδὲ ἀκουσθήσεται ἔξω ἡ φωνὴ αὐτοῦ. κάλαμον τεθλασμένον οὐ συντρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει, ἀλλὰ εἰς ἀλήθειαν ἐξοίσει κρίσιν.» (μβ΄, 2-3)
«οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ μεμαλάκισται διὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν· παιδεία εἰρήνης ἡμῶν ἐπ᾿ αὐτόν. τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν. πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν, ἄνθρωπος τῇ ὁδῷ αὐτοῦ ἐπλανήθη· καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λαοῦ μου ἤχθη εἰς θάνατον. καὶ δώσω τοὺς πονηροὺς ἀντὶ τῆς ταφῆς αὐτοῦ καὶ τοὺς πλουσίους ἀντὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ· ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. καὶ Κύριος βούλεται καθαρίσαι αὐτὸν ἀπὸ τῆς πληγῆς. ἐὰν δῶτε περὶ ἁμαρτίας, ἡ ψυχὴ ὑμῶν ὄψεται σπέρμα μακρόβιον· καὶ βούλεται Κύριος ἀφελεῖν» (νγ΄, 4-12)
Αυτή η προφητεία αναγινώσκεται την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί.
Αν ο προφήτης Ησαΐας προφήτευσε πολλές φορές τήν επικείμενη καταστροφή όσων εναποθέτουν την εμπιστοσύνη τους στις αρχές του κόσμου τούτου, ρίχνοντας έτσι φως στις απώτερες δοκιμασίες που πρέπει να υποστεί η ανθρωπότητα κατά τίς έσχατες ημέρες, το δεύτερο μέρος του Βιβλίου του, που ονομάζεται Βιβλίο τής Παρηγοριάς, είναι αφιερωμένο καθ’ ολοκληρίαν σχεδόν στήν αναγγελία της καταλλαγής του Θεού με τον λαό του, του ανακαινισμού της Ιερουσαλήμ και του εγκαινιασμού της ατελεύτητης βασιλείας.
«Φωτίζου φωτίζου Ἱερουσαλήμ, ἥκει γάρ σου τὸ φῶς,
καὶ ἡ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνατέταλκεν.» (ξ, 1)
Όλα τα έθνη θα προσέλθουν στην Εκκλησία, την νέα Ιερουσαλήμ, και θα εισέλθουν στην πόλη αυτή που οι θύρες της δεν πρόκειται να κλείσουν ποτέ πια και η οποία δεν θα φωτίζεται ούτε από τον ήλιο ούτε από τη σελήνη, διότι ο ίδιος ο Κύριος θα είναι το αιώνιο φως της και πας δίκαιος θα γίνει μέλος του λαού αύτού που ο Θεός έχει συνάξει. Θα χαίρεται εντός του και αυτος εν Αύτω, και στήν πόλη τούτη όπου ο θάνατος θα καταργηθεί δεν θα ακούγονται πια κραυγές, ούτε στεναγμοί, ούτε θρήνοι, αλλά μονάχα η δοξολογία του Θεού.
Έχοντας έτσι αναγγείλει, μέ τρόπο σχεδόν διαφανή, τήν ουσία του Ευαγγελίου, δικαίως ως ό άγιος προφήτης ονομάσθηκε ο «πέμπτος Ευαγγελιστής» και τό βιβλίο του παραμένει μία άπό τίς βασικές πηγές της πίστεως και της ελπίδος μας.
