Στις αρχές του 1ου αι. π.Χ. η Ρώμη κατορθώνει να κυριαρχήσει σ’ όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Η ρωμαϊκή κυριαρχία διαδέχεται την προηγούμενη ελληνική. Το τεράστιο κράτος που δημιουργήθηκε απλωνόταν από την Ισπανία μέχρι τον Ευφράτη κι από τη Μεγάλη Βρεττανία ως τα βόρεια παράλια της Αφρικής. Αυτός ήταν κι ο λόγος που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν τη Μεσόγειο Θάλασσα «mare nostrum» (η θάλασσά μας). Στα τέλη του 1ου αι. π.Χ. ο πληθυσμός της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ξεπερνούσε τα 70 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η χώρα των Ισραηλιτών θεωρήθηκε από τους Ρωμαίους, λόγω της θέσης της, σημαντική για την άμυνά τους απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή από ανατολική δύναμη. Γι’ αυτό το 63 π.Χ. ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος κυρίεψε την χώρα και την ενσωμάτωσε στην επαρχία της Συρίας.
Στα χρόνια που το ρωμαϊκό κράτος έφτασε στη μεγάλη του ακμή, αυτοκράτορας ήταν ο Οκταβιανός Αύγουστος (27 π.Χ. – 14 μ.Χ.). Μέσα στα 41 έτη της βασιλείας του κατόρθωσε να σταματήσει τους καταστροφικούς εμφύλιους πολέμους και να επιβάλει την ειρήνη και την τάξη σ’ όλην την απέραντη αυτοκρατορία (pax romana). Αυτό έφερε στη ζωή των ανθρώπων ανακούφιση και ασφάλεια. Στην εποχή του επιβλήθηκε σ’ όλους τους λαούς του ρωμαϊκού κράτους η λατρεία του αυτοκράτορα ως θεού. Σε κάθε επαρχία υπήρχαν ιερά αφιερωμένα στη Ρώμη και στον αυτοκράτορα, όπου οι άνθρωποι πρόσφεραν θυσίες. Στα χρόνια του Αυγούστου, στην Ιουδαία, που υπαγόταν σε μια από τις επαρχίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Όταν όμως ο Ιησούς άρχιζε τη δημόσια δράση του, αυτοκράτορας ήταν πλέον ο Τιβέριος (14 – 37 μ.Χ.).
