Ακούω και μαθαίνω το απολυτίκιο του Αγίου!
Ἀπολυτίκιον Ὁσίου. Ἦχος δ΄.
Τὸν ζηλωτὴν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος,
τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἐπόμενος,
πάτερ Ἀντώνιε,
τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής,
καὶ τὴν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου.
Διό πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ,
σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠμῶν.
Κοντάκιον Ὁσίου.
Ἦχος β΄. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τοὺς βιοτικοὺς θορύβους ἀπωσάμενος,
ἡσυχαστικῶς τὸν βίον ἐξετέλεσας,
τὸν Βαπτιστὴν μιμούμενος,
κατὰ πάντα τρόπον ὁσιώτατε.
Σὺν αὐτῷ οὖν σὲ γεραίρομεν,
Ἀντώνιε πάτερ, τῶν πατέρων κρηπίς.
Το απολυτίκιον είναι ένα σύντομο τροπάριο αφιερωμένο στην Εορτή ή στον Άγιο που εορτάζει η Εκκλησία την εκάστοτε ημέρα και αναφέρει λίγα λόγια από τον βίο του Αγίου ή για την εορτή καθώς και το αίτημα των πιστών ο Άγιος να μεσιτεύει προς τον Θεό για αυτούς.
Το όνομά του το παίρνει από την απόλυση του Εσπερινού, όπου λέγεται μετά την ευχή του ιερέως “Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου…“
Κοντάκιο λέγεται συνήθως η απαρχή, το προοίμιο εκκλησιαστικών ύμνων. Είναι σύντομο και αναφέρει υμνολογικά στοιχεία της εορτής ή του Αγίου. Είναι ένα είδος ποίησης που άνθισε τον 6-7ο αιώνα και το όνομά του συνήθως έχει να κάνει με το ότι ήταν κοντός ύμνος, δηλαδή σύντομος.
Σήμερα τα κοντάκια περισσότερο διαβάζονται και δεν ψάλλονται. Κάποια ψάλλονται μετά το Ευαγγέλιο στη Θεία Λειτουργία, κυρίως των εορτών.
Γνωστά κοντάκια είναι το “Πρεσβεία θερμή καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον…” καθώς και το “Τῇ ὑπερμάχῳ…”
