Το αποστολικό ανάγνωσμα τῆς Κυριακῆς Ε΄ Λουκᾶ.
(Β΄ Προς Κορινθίους, ια΄ 31 – ιβ΄ 9)
Κείμενο Αποστόλου
Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι.
Ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων, καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.
Καυχάσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου.
Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ πρὸ ἐτῶν δεκατεσσάρων· εἴτε ἐν σώματι οὐκ οἶδα, εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν· ἁρπαγέντα τὸν τοιοῦτον ἕως τρίτου οὐρανοῦ.
Καὶ οἶδα τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον· εἴτε ἐν σώματι εἴτε ἐκτὸς τοῦ σώματος οὐκ οἶδα, ὁ Θεὸς οἶδεν·
ὅτι ἡρπάγη εἰς τὸν παράδεισον καὶ ἤκουσεν ἄρρητα ρήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι.
Ὑπὲρ τοῦ τοιούτου καυχήσομαι, ὑπὲρ δὲ ἐμαυτοῦ οὐ καυχήσομαι εἰ μὴ ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου.
Ἐὰν γὰρ θελήσω καυχήσασθαι, οὐκ ἔσομαι ἄφρων· ἀλήθειαν γὰρ ἐρῶ· φείδομαι δὲ μή τις εἰς ἐμὲ λογίσηται ὑπὲρ ὃ βλέπει με ἢ ἀκούει τι ἐξ ἐμοῦ.
Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι.
Ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα ἵνα ἀποστῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ· καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται.
Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ εμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.
Απόδοση – Ερμηνεία
Ἀδελφοί, ὁ Θεός καί Πατέρας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄς εἶναι εὐλογημένο τό ὄνομα του στούς αἰῶνες, ξέρει ὀτι δέν λέω ψέματα.
Στή Δαμασκό, ὁ διοικητής-ἐκπρόσωπος τοῦ βασιλιᾶ Ἀρέτα ἔβαλε φρουρούς σέ ὀλη τήν πόλη γιά νά μέ συλλάβει. Μέσα ὅμως ἀπό ἕνα ἄνοιγμα τοῦ τείχους μέ κατέβασαν μέ καλάθι καί ξέφυγα ἀπό τά χέρια του.
Δέν μέ συμφέρει βέβαια νά καυχηθώ˙ θά τό κάνω ὅμως, γιατί πρόκειται γιά ὁράματα κι ἀποκαλύψεις πού μοῦ χάρισε ὁ Κύριος.
Ξέρω ἕναν ἄνθρωπο πιστό, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό δεκατέσσερα χρόνια ἀνυψώθηκε μέχρι καί τόν τρίτο οὐρανό, δέν ξέρω ἄν ἦταν μέ τό σῶμα του ἡ χωρίς τό σῶμα, αὐτό ὁ Θεός τό ξέρει.
Ξέρω ὀτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἦταν μέ τό σῶμα ἤ χωρίς τό σῶμα δέν τό ξέρω, ὁ Θεός τό ξέρει,
μεταφέρθηκε ξαφνικά στόν παράδεισο κι ἄκουσε λόγια πού δέν μπορεῖ οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά πεῖ ἄνθρωπος.
Γι’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο θά καυχηθώ˙ γιά τόν ἑαυτό μου ὅμως δέν θά καυχηθῶ, παρά μόνο γιά τίς ταλαιπωρίες μου.
Ἅμα θελήσω, λοιπόν, νά καυχηθῶ, δέν θά φανῶ ἀνόητος, γιατί θά πῶ τήν ἀλήθεια. Τό ἀποφεύγω ὅμως, μήπως ἐξαιτίας τοῦ μεγαλείου τῶν ἀποκαλύψεων, μέ θεωρήσει κανείς παραπάνω ἀπ’ αὐτό πού βλέπει ἤ ἀκούει ἀπο μένα.
Γιά νά μήν ὑπερηφανεύομαι ὅμως, ὁ Θεός μου ἔδωσε ἐνα ἀγκάθι στό σῶμα μου, ἕναν ὑπηρέτη τοῦ σατανᾶ νά μέ ταλαιπωρεῖ, ὥστε νά μήν ὑπερηφανευόμαι.
Γι’ αὐτό τό ἀγκάθι τρείς φορές παρακάλεσα τόν Κύριο νά τό διώξει ἀπό πάνω μου. Ἡ ἀπάντησή του ἦταν: «Σοῦ ἀρκεῖ ἡ χάρη μου, γιατί ἡ δυναμή μου φανερώνεται στήν πληρότητά της μέσα σ’ αὐτή τήν ἀδυναμία σου».
Μέ περισσότερη εὐχαρίστηση, λοιπόν, θά καυχηθῶ γιά τίς ταλαιπωρίες μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Ἀρκετές φορές στή ζωή μας ὑπερηφανευόμαστε γιά
ἀσήμαντα κατορθώματα τά ὁποῖα ἔχουμε πετύχει.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅμως δέν καυχιέται οὔτε ὑπερηφανεύεται,
ἄν καί ἁρπάχθηκε στόν Παράδεισο καί ἄκουσε λόγια πού
δέν μπορεῖ οὔτε ἐπιτρέπεται νά τά πεῖ ἄνθρωπος.
Ἀπό ταπείνωση μιλᾶ σέ τρίτο πρόσωπο, σάν νά πρόκειται
γιά ἄλλον ἄνθρωπο, πού δέχθηκε τίς ἀποκαλύψεις.
Μέσα ἀπό τούς διάφορους πειρασμούς, πού συναντοῦμε
στήν ζωή μας φαίνεται πόσο μικροί καί ἀδύναμοι εἴμαστε.
Νά ἀποφεύγουμε τήν ὑπερηφάνεια καί τόν ἐγωισμό ὅτι
εἴμαστε σπουδαῖοι καί δυνατοί καί δέν ἔχουμε κανέναν ἀνάγκη.
Μακάρι καί ἐμεῖς χωρίς ὑπερηφάνεια καί ταπείνωση
νά ὑψώσουμε τά χέρια πρός τόν Κύριο καί νά ζητήσουμε
τήν παντοδύναμη χάρη Του, νά μᾶς στηρίξει γιά νά ἀντιμετωπίσουμε
τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς, μέ θάρρος καί ὑπομονή.