Υπομονή στις ασθένειες

Τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια ὑπέφερε ὁ παράλυτος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἔπασχε ἀπὸ μακροχρόνια καὶ ἀνίατη ἀσθένεια. Γι’ αὐτὸ καὶ κατέφυγε στὴν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ, στὴ μικρὴ ἐκείνη λίμνη, ὅπου πλῆθος ἀσθενῶν προσδοκοῦσαν τὴ θαυματουργικὴ θεραπεία τους, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄγγελος τάραζε τὰ ὕδατά της.

Στὶς στοὲς γύρω ἀπὸ τὴ δεξαμενὴ βρίσκονταν ξαπλωμένοι πάρα πολλοὶ ἄρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, ἄνθρωποι μὲ κάποιο μέλος πιασμένο καὶ ἀναίσθητο ἢ ἀτροφικό· κι ὅλοι αὐτοὶ περίμεναν νὰ ἀναταραχθεῖ τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας. Πλῆθος ἀρρώστων καὶ πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς μὲ ἀσθένειες μακροχρόνιες καὶ ἀνίατες. Τέτοιοι ὑπάρχουν πολλοὶ καὶ σήμερα. Καὶ ὅμως ἀρκετοὶ ἀπὸ μᾶς παραπονούμαστε κάποτε γιὰ ἕναν πονοκέφαλο, μερικὲς ἀϋπνίες ἢ τὴν ἀδιαθεσία μιᾶς ἡμέρας…

Καὶ δὲν σκεπτόμαστε ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐπὶ μῆνες ἢ καὶ ἔτη ἀκόμη βρίσκονται καθηλωμένοι στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου. Πολλὲς φορὲς μάλιστα οἱ ἀσθενεῖς αὐτοὶ δείχνουν μεγάλη ὑπομονή, μερικοὶ δὲ ποὺ ἔχουν δυνατὴ πίστη αἰσθάνονται περισσότερο εὐτυχεῖς ἀπὸ τοὺς ὑγιεῖς καὶ ἐφαρμόζουν ἔτσι τὸ ρητὸ τοῦ ἀποστόλου Ἰα κώβου: «Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε… ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις»· ὅταν πέσετε μέσα σὲ διάφορες δοκιμασίες καὶ θλίψεις, νὰ θεωρεῖτε, ἀδελφοί μου, τὸ γεγονὸς αὐτὸ αἰτία τέλειας χαρᾶς (Ἰακ. α΄ 2).

---

«Άνθρωπον οὐκ ἔχω»

Δὲν ἦταν ὅμως μόνο ἡ βαριὰ ἀσθένεια τοῦ παραλύτου ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ὑποφέρει 38 ὁλόκληρα χρόνια. Ἦταν καὶ κάτι ἀκόμα πιὸ ὀδυνηρό: ἡ μοναξιά.

Ἡ πλήρης ἐγκατάλειψή του ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους του. Γι’ αὐτό, ὅταν τὸν πλησίασε ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας, μὲ πόνο ψυχῆς ἐξέθεσε τὸ δράμα του: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», τοῦ εἶπε. Δὲν ἔχω οὔτε ἕναν ἄνθρωπο νὰ μὲ βοηθήσει.

 «Μηκέτι ἁμάρτανε»

Ὁ Κύριος, ἀφοῦ θεράπευσε τὸν παράλυτο, τοῦ ἔδωσε στὴ συνέχεια καὶ μία συμβουλή: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». Πρόσεξε ἀπὸ ‘δῶ καὶ πέρα νὰ μὴν ἁμαρτάνεις πιά, γιὰ νὰ μὴν πάθεις τίποτε χειρότερο ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ποὺ εἶχες καὶ ἡ ὁποία σοῦ συνέβη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Πρόσεξε μὴν πάθεις χειρότερη συμφορὰ στὸ σῶμα σου καὶ χάσεις μαζὶ μὲ τὴν ὑγεία τοῦ σώματός σου καὶ τὴν ψυχή σου.

Ὁ δοῦλος πού χαστούκισε τόν Χριστό
(Ἰωαν. 18, 22-23)

Κατά παράδοση τῆς ἐκκλησίας ὁ δοῦλος αὐτός ἤταν ὁ ἐπί 38 χρόνια παράλυτος τόν ὀποῖο θεράπευσε ὁ Ἰησούς στήν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Μετά τή θεραπεία του ἔγινε δοῦλος στήν αὐλή του ἀρχιερέα Ἄννα. Γιά νά ἀποδείξει πώς εἶναι πιστός στόν ἀρχιερέα καί δέν ἔχει καμία σχέση μέ τόν εὐεργέτη του τόν Ἰησοῦ, χαστουκίζει χωρίς αἰτία τόν Ἰησοῦ, χωρίς νά λάβει τέτοια διαταγή καί χωρίς νά ὑπάρχει λόγος.

---

Ας διαβάσουμε και ένα λόγο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
αφιερώμενο στην ημέρα αυτή.

Ἡ Ἁ­γί­α Γρα­φὴ κι ἡ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ἱ­στο­ρί­α μᾶς προ­σφέ­ρουν τὰ με­γα­λύ­τε­ρα πα­ρα­δείγ­μα­τα ὑ­πο­μο­νῆς σὲ βά­σα­να πρω­τά­κου­στα στοὺς ἀν­θρώ­πους. Τὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ο πε­ρι­γρά­φει ἕ­να τέ­τοιο πα­ρά­δειγ­μα με­γά­λης καὶ μα­κρό­χρο­νης ὑ­πο­μο­νῆς στὸν πό­νο.

Κι ὄ­χι μό­νο αὐ­τό. Κά­νον­τας τὴν πε­ρι­γρα­φὴ τοῦ δύ­στυ­χου ἀν­θρώ­που ποὺ ἦ­ταν πα­ρά­λυ­τος γιὰ τρι­άν­τα ὀ­κτὼ χρό­νι­α, μὲ ὑ­πο­μο­νὴ κι ἐλ­πί­δα, τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ο μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει ταυ­τό­χρο­να ἢ μᾶλ­λον μᾶς δι­α­βε­βαι­ώ­νει γιὰ δύ­ο με­γά­λα μυ­στή­ρι­α.

Τὸ πρῶ­το εἶ­ναι πὼς ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός, ποὺ ἦ­ταν τό­σα χρό­νι­α ἄρ­ρω­στος, χρω­στοῦ­σε τὴν αἰ­τί­α τῆς ἀρ­ρώ­στιας του στὸν ἴ­διο, στὴν ἁ­μαρ­τί­α του. Τὸ δεύ­τε­ρο εἶ­ναι πὼς ὁ παν­το­δύ­να­μος Κύ­ρι­ος Ἰ­η­σοῦς θε­ρά­πευ­σε τὸν ἄρ­ρω­στο μὲ τὴ θε­ϊ­κή του δύ­να­μη, λέ­γον­τας τὰ ἑ­ξῆς: «ἔ­γει­ρε, ἄ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει» (Ἰ­ω­άν. ε’ 8). Μὲ τὰ λό­γι­α αὐ­τὰ ἀ­πο­κα­λύ­φθη­καν γιὰ μί­α ἀ­κό­μα φο­ρᾶ ἡ θε­ϊ­κὴ ἀ­γά­πη Του γιὰ τὸ ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος κι ἡ θε­ϊ­κή Του δύ­να­μη, ποὺ ἐ­πι­φα­νει­α­κὰ κα­λύ­πτον­ταν μὲ τὸ πα­ρα­πέ­τα­σμα τῆς ἀν­θρώ­πι­νης σάρ­κας.

Ἐ­κεῖ­νον τὸν και­ρὸ «ἀ­νέ­βη ὁ Ἰ­η­σοῦς εἰς Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα, ἔ­στι δὲ ἐν τοῖς Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μοις ἐ­πὶ τὴ προ­βα­τι­κὴ κο­λυμ­βή­θρα, ἡ ἐ­πι­λε­γό­με­νη Ἐ­βρα­ϊ­στὶ Βη­θεσ­δά, πέν­τε στο­ᾶς ἔ­χου­σα» (Ἰ­ω­άν. ε’ 1,2). Ἡ Προ­βα­τι­κὴ Κο­λυμ­βή­θρα ἢ Βη­θεσ­δά, πῆ­ρε τ’ ὄ­νο­μά της ἀ­πὸ τὴ γει­το­νι­κὴ Προ­βα­τι­κὴ Πύ­λη (βλ. Νε­εμ. α’ 1, 32), ἀπ’ ὅ­που περ­νοῦ­σαν τὰ πρό­βα­τα ποὺ προ­ο­ρί­ζον­ταν γιὰ θυ­σί­α, γιὰ νὰ τὰ πλύ­νουν πρῶ­τα στὴν κο­λυμ­βή­θρα. Γύ­ρω ἀ­πὸ τὴν κο­λυμ­βή­θρα ὑ­πῆρ­χαν πέν­τε στε­γα­σμέ­νοι χῶ­ροι, γιὰ νὰ φι­λο­ξε­νοῦν τοὺς πολ­λοὺς ἀρ­ρώ­στους ἀν­θρώ­πους ποὺ κα­τέ­φευ­γαν ἐ­κεῖ γιὰ νὰ θε­ρα­πευ­τοῦν. «Ἐν ταύ­ταις κα­τέ­κει­το πλῆ­θος πο­λὺ τῶν ἀ­σθε­νούν­των, τυ­φλῶν, χω­λῶν, ξη­ρῶν, ἐκ­δε­χο­μέ­νων τὴν τοῦ ὕ­δα­τος κί­νη­σιν. ἄγ­γε­λος γὰρ κα­τὰ και­ρὸν κα­τέ­βαι­νεν ἐν τὴ κο­λυμ­βή­θρα, καὶ ἐ­τα­ράσ­σε­το τὸ ὕ­δωρ· ὁ οὒν πρῶ­τος ἐμ­βᾶς με­τὰ τὴν τα­ρα­χὴν τοῦ ὕ­δα­τος ὑ­γι­ὴς ἐ­γί­νε­το ὢ δή­πο­τε κα­τεί­χε­το νο­σή­μα­τι» (Ἰ­ω­άν. ε’ 3-4).

Σ’ αὐ­τὸν τὸν πε­ρί­ερ­γο τό­πο μα­ζεύ­ον­ταν ἀπ’ ὅ­λα τὰ μέ­ρη ἄν­θρω­ποι ποὺ ὑ­πό­φε­ραν ἀ­πὸ δι­ά­φο­ρες ἀρ­ρώ­στιες, γιὰ νὰ βροῦν τὴ θε­ρα­πεί­α ποὺ μά­ται­α εἶ­χαν ἀ­να­ζη­τή­σει ἀ­πὸ ἀν­θρώ­πους σὲ ἄλ­λους τό­πους. Τὸ νε­ρὸ αὐ­τὸ δὲν εἶ­χε ἀ­πὸ μό­νο τοῦ θε­ρα­πευ­τι­κὲς ἰ­δι­ό­τη­τες. Ἦ­ταν ἁ­πλὸ φυ­σι­κὸ νε­ρὸ μὲ μίγ­μα­τα με­ταλ­λι­κά. Ἡ θε­ρα­πευ­τι­κὴ ἰ­δι­ό­τη­τά του ἦ­ταν θε­ϊ­κή, προ­ερ­χό­ταν ἀ­πὸ οὐ­ρά­νι­ες δυ­νά­μεις. Κι αὐ­τὸ εἶ­ναι σα­φὲς ἀ­πὸ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι τὶς θε­ρα­πευ­τι­κὲς αὐ­τὲς ἰ­δι­ό­τη­τες τὶς ἀ­πο­κτοῦ­σε ἀ­πὸ και­ρὸ σὲ και­ρό, μό­νο ὅ­ταν μὲ τὴ θεί­α πρό­νοι­α ἄγ­γε­λος τοῦ Θε­οῦ κα­τέ­βαι­νε καὶ τά­ρα­ζε τὸ νε­ρό.

Τί πε­ρί­ερ­γη, τί δρα­μα­τι­κὴ σκη­νή!

Φαν­τα­στεῖ­τε τοὺς χώ­ρους στὶς πέν­τε στο­ὲς νὰ κα­τα­κλύ­ζον­ται ἀ­πὸ τοὺς πι­ὸ ἀ­πελ­πι­σμέ­νους καὶ πο­νε­μέ­νους ἀν­θρώ­πους ποὺ ἔρ­χον­ταν ἀ­πὸ παν­τοῦ! Φαν­τα­στεῖ­τε πέν­τε χώ­ρους γε­μά­τους πό­νο, θλί­ψη, δά­κρυ­α καὶ δι­αγ­κω­νι­σμούς. Γύ­ρω τους ὑ­πῆρ­χε μί­α πό­λη γε­μά­τη κό­σμο ποὺ ἀ­να­ζη­τοῦ­σε τὴν ἄ­νε­ση, κυ­νη­γοῦ­σε τὸν πλοῦ­το κι ἀ­γω­νι­ζό­ταν ν’ ἀ­πο­κτή­σει δό­ξα, τι­μὲς κι ἐ­ξου­σί­α, ὑ­πῆρ­χαν ἄν­θρω­ποι ποὺ τό­σο μὲ τὸ σῶ­μα ὅ­σο καὶ μὲ τὴν ψυ­χὴ τοὺς ἦ­ταν σὰ νὰ ’παι­ζαν κω­μω­δί­α.

Ἐ­δῶ ὅ­μως ὑ­πῆρ­χε ἡ ἀ­γω­νί­α τοῦ θα­νά­του ποὺ ἦ­ταν κον­τὰ κι ὁ μο­να­δι­κὸς τό­πος ὅ­που ἦ­ταν ὅ­λα τὰ μά­τια γυ­ρι­σμέ­να: τὸ νε­ρό. Κι ὁ μο­να­δι­κὸς ποὺ πε­ρί­με­ναν: ὁ ἄγ­γε­λος. Μί­α καὶ μο­να­δι­κὴ ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α τους: νὰ θε­ρα­πευ­τοῦν. Πέν­τε στο­ὲς γε­μά­τες μὲ ἀ­νά­πη­ρους· τί πε­ρί­ερ­γος χῶ­ρος γιὰ τὴν ἄ­σκη­ση τῆς ὑ­πο­μο­νῆς καὶ τῆς ἐλ­πί­δας στὸ Θε­ό! Τί πε­ρί­ερ­γη, τί ζων­τα­νὴ εἰ­κό­να! Τί πα­ρά­δο­ξη καὶ ψη­λα­φη­τὴ ἀ­πει­κό­νι­ση τῆς κα­τά­στα­σης ὅ­που δα­πα­νοῦν τὴν ζω­ὴ καὶ τὴν ὑ­γεί­α τοὺς ὅ­λοι οἱ κά­τοι­κοι τῆς πό­λης! Καὶ γιὰ ποιὸ σκο­πό; Γιὰ ν’ ἀ­γο­ρά­σουν ἁ­μαρ­τί­α, νὰ μα­ζέ­ψουν ἁ­μαρ­τί­α.

Οἱ πέν­τε στο­ὲς στὴν Προ­βα­τι­κὴ Κο­λυμ­βή­θρα ἔ­χουν κα­ταρ­ρεύ­σει ἐ­δῶ καὶ πολ­λά, πά­ρα πολ­λὰ χρό­νι­α. Μὴ νο­μί­ζε­τε ὅ­μως πὼς ἡ ἱ­στο­ρί­α τῆς ἀν­θρώ­πι­νης θλί­ψης καὶ τῆς φτώ­χειας ποὺ κεί­τε­ται θαμ­μέ­νη στὰ ἐ­ρεί­πι­ά της ἔ­χει τε­λει­ώ­σει. Μὴ νο­μί­ζε­τε πὼς αὐ­τὴ εἶ­ναι μί­α με­μο­νω­μέ­νη ἱ­στο­ρί­α, πὼς βρί­σκε­ται μα­κρι­ὰ ἀ­πό σας καὶ πὼς δὲν ἔ­χει τί­πο­τα κοι­νὸ μὲ τὴ δι­κή σας ζω­ή. Δὲν ἔ­χει ὑ­πο­πέ­σει στὶς αἰ­σθή­σεις σᾶς συγ­κεν­τρω­μέ­νος πό­νος καὶ θλί­ψη, δά­κρυ­α καὶ στε­ναγ­μοί, ἁ­μαρ­τί­α κι ἀ­νο­μί­α, πο­νη­ρὲς καὶ κα­κὲς σκέ­ψεις, τυ­φλὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες καὶ ἄ­νο­μα πά­θη, ἀ­τε­λέ­σφο­ρες προ­σπά­θει­ες καὶ φροῦ­δες ἐλ­πί­δες;

Ἂχ Βη­θεσ­δά, Βη­θεσ­δά, πό­σο παγ­κό­σμι­α εἶ­σαι! Σὲ σέ­να ὁ ἄγ­γε­λος τοῦ Θε­οῦ ἐ­κεί­νη τὴν ἐ­πο­χὴ λει­τουρ­γοῦ­σε σὰν τὸν ποι­μέ­να ποὺ σώ­ζει ἕ­να ἕ­να τὰ χα­μέ­να πρό­βα­τά του, ὡ­σό­του ἐμ­φα­νι­στεῖ ὁ Ποι­μὴν τῶν πάν­των, ἀγ­γέ­λων κι ἀν­θρώ­πων. Ἕ­νας σι­ω­πη­λὸς ἄγ­γε­λος, ὑ­πη­ρέ­της τοῦ Δη­μι­ουρ­γοῦ του, τά­ρα­ζε τὸ νε­ρὸ γιὰ νὰ πλύ­νει τὸ ἄρ­ρω­στο πρό­βα­το ἀ­πὸ τὴ μό­λυν­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας. Κι ὅ­ταν κα­τέ­βη­κε σὲ σέ­να ὁ κα­λὸς Ποι­μέ­νας, ὁ σαρ­κω­μέ­νος Λό­γος τοῦ Θε­οῦ, μὲ τὸ δη­μι­ουρ­γι­κὸ λό­γο Τοῦ ἀ­πο­μά­κρυ­νε τὴν ἁ­μαρ­τω­λὴ μό­λυν­ση καὶ σὲ ἀ­δεί­α­σε. Αὐ­τὸς ἦ­ταν ὁ Κα­λὸς Ποι­μέ­νας. Γι’ αὐ­τὸν τὸν λό­γο ἡ κο­λυμ­βή­θρα αὐ­τὴ προ­φη­τι­κὰ εἶ­χε ὀ­νο­μα­στεῖ προ­βα­τι­κή. «Τὰ πρό­βα­τα τῆς φω­νῆς αὐ­τοῦ ἀ­κού­ει, καὶ τὰ ἴ­δια πρό­βα­τα κα­λεῖ κατ’ ὄ­νο­μα καὶ ἐ­ξά­γει αὐ­τά… καὶ τὰ πρό­βα­τα αὐ­τῶ ἀ­κο­λου­θεῖ, ὅ­τι οἴ­δα­σι τὴν φω­νὴν αὐ­τοῦ» (Ἰ­ω­άν. ι΄ 3, 4). Τὰ πρό­βα­τα ἀ­κοῦ­νε τὴ φω­νὴ τοῦ Κα­λοῦ Ποι­μέ­να.

«Ἢν δὲ τὶς ἄν­θρω­πος ἐ­κεῖ τρι­ά­κον­τα καὶ ὀ­κτὼ ἔ­τη ἔ­χων ἐν τὴ ἀ­σθε­νεί­α αὐ­τοῦ. τοῦ­τον ἰ­δὼν ὁ Ἰ­η­σοῦς κα­τα­κεί­με­νον, καὶ γνοὺς ὅ­τι πο­λὺν ἤ­δη χρό­νον ἔ­χει, λέ­γει αὐ­τῶ· θέ­λεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι; ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τῶ ὁ ἀ­σθε­νῶν· Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω, ἴ­να ὅ­ταν τα­ρα­χθῆ τὸ ὕ­δωρ, βά­λη μὲ εἰς τὴν κο­λυμ­βή­θραν· ἐν ὢ δὲ ἔρ­χο­μαι ἐ­γώ, ἄλ­λος πρὸ ἐ­μοῦ κα­τα­βαί­νει» (Ἰ­ω­άν. ε’ 5-7).

Ο παν­το­γνώ­στης Κύ­ρι­ος εἶ­χε δεῖ ἀ­πὸ πρὶν κι ἀ­πὸ μα­κρι­ὰ ποιὸς τὸν ζη­τοῦ­σε, ποιὸς τὸν εἶ­χε ἀ­νάγ­κη. Δὲν πέ­ρα­σε τυ­χαί­α ἀ­πὸ τὴ λί­μνη γιὰ νὰ πά­ει στὴ χώ­ρα τῶν Γα­δα­ρη­νῶν, γιὰ πα­ρά­δειγ­μα, ὅ­πως ἴ­σως νό­μι­ζαν οἱ σύν­τρο­φοί Του. Ἐ­κεῖ­νος γνώ­ρι­ζε πὼς ἐ­κεῖ βρί­σκον­ταν δύ­ο ἄν­θρω­ποι δαι­μο­νι­σμέ­νοι ποὺ ἔ­πρε­πε νὰ τοὺς θε­ρα­πεύ­σει. Οὔ­τε βρέ­θη­κε τυ­χαί­α στὴν πό­λη τῆς Να­ΐν τὴν ὥ­ρα ποὺ με­τέ­φε­ραν τὸν νε­κρὸ γιὸ τῆς χή­ρας. Ἐ­κεῖ­νος προ­γνώ­ρι­ζε πὼς ἐ­κεῖ τὸν πε­ρί­με­νε ἕ­να με­γά­λο ἔρ­γο, σ’ ἐ­κεῖ­νον τὸν τό­πο κι ἐ­κεί­νη τὴν ὥ­ρα. Μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο δὲ βρέ­θη­κε τυ­χαί­α στὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ γιὰ τὴ γιο­ρτή, ὅ­ποια κι ἂν ἦ­ταν αὐ­τή, οὔ­τε καὶ βρέ­θη­κε πά­λι ἀ­πὸ τύ­χη ἢ ἀ­πὸ πε­ρι­έρ­γει­α στὸ χῶ­ρο τῶν πέν­τε στο­ῶν, στὸ χῶ­ρο τοῦ πό­νου καὶ τῆς θλί­ψης. Ὅ­λα ἔ­γι­ναν σύμ­φω­να μὲ τὴν ἀ­κρι­βῆ προ­ό­ρα­σή Του γιὰ τὸν τό­πο καὶ τὸ χρό­νο. Εἶ­ναι φα­νε­ρὸ πὼς στὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ δὲν ἦρ­θε γιὰ τὴ γιο­ρτή, ὅ­πως νό­μι­ζαν οἱ μα­θη­τές Του, ἀλ­λὰ γιὰ τὸν ἄρ­ρω­στο ἄν­θρω­πο, γι’ αὐ­τὸ ποὺ ἔ­μελ­λε νὰ τοῦ προ­σφέ­ρει.

Ὁ συγ­κε­κρι­μέ­νος πα­ρά­λυ­τος ἄν­θρω­πος ἦ­ταν πο­λὺ-πο­λὺ ἄρ­ρω­στος. Μί­α ἀρ­ρώ­στια ποὺ κρα­τά­ει τρι­άν­τα ὀ­κτὼ μέ­ρες, στοὺς ἀν­θρώ­πους μοιά­ζει ἀ­τέ­λειω­τη. Τί νὰ ποῦ­με τώ­ρα γιὰ μί­α ἀρ­ρώ­στια ποῦ κρα­τά­ει τρι­άν­τα ὀ­κτὼ χρό­νι­α; Τὸ πό­σο γρή­γο­ρα ἢ ἀρ­γὰ περ­νά­ει ἡ ἀρ­ρώ­στια, ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πὸ τὴ δι­κή μας στά­ση, ἀ­πὸ τὴ δι­κή μας δι­ά­θε­ση. Οἱ χα­ρού­με­νες ὧ­ρες ἔ­χουν φτε­ρά, περ­νᾶ­νε γρή­γο­ρα. Οἱ ὧ­ρες τοῦ πό­νου ὅ­μως εἶ­ναι ἄ­πτε­ρες, συ­χνὰ δὲν ἔ­χουν οὔ­τε πό­δια καὶ περ­νᾶ­νε πο­λὺ ἀρ­γά. Γιὰ ἕ­ναν πα­ρά­λυ­το ἄν­θρω­πο, φαί­νε­ται νὰ ‘χεῖ πα­ρα­λύ­σει κι ὁ ἴ­διος ὁ χρό­νος. Ὁ χρό­νος γιὰ ἐ­κεῖ­νον μοιά­ζει ἀ­κί­νη­τος, ὅ­πως εἶ­ναι κι ὁ ἴ­διος. Ἂν τὸν χρό­νο αὐ­τὸν τῶν τρι­άν­τα ὀ­κτὼ ἐ­τῶν τὸν πολ­λα­πλα­σι­ά­σεις του­λά­χι­στον μὲ τὸ τρί­α, θὰ πλη­σι­ά­σεις πε­ρί­που τὸν χρό­νο τοῦ ἀν­θρώ­που ποὺ εἶ­ναι ὑ­γι­ής, κι­νη­τι­κός, δη­μι­ουρ­γι­κὸς καὶ χα­ρού­με­νος.

Ὁ πα­ρα­λυ­τι­κὸς εἶ­χε ζή­σει τό­σο ὅ­σο ζεῖ ὁ ὑ­γι­ὴς ἄν­θρω­πος, γιὰ ἕ­ναν αἰ­ώ­να, καὶ μά­λι­στα κα­τά­κοι­τος, στὸ κρε­βά­τι του. Ἀν­τὶ νὰ τὸν κυ­νη­γά­ει ὁ χρό­νος, τὸν κυ­νη­γοῦ­σε αὐ­τός, τὸν ἔ­σπρω­χνε. Τί ἡ­ρω­ι­κὴ ὑ­πο­μο­νὴ εἶ­χε ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός! Τί ὑ­πε­ράν­θρω­πες προ­σπά­θει­ες θὰ κα­τέ­βα­λε γιὰ νὰ συρ­θεῖ ὡς τὴν κο­λυμ­βή­θρα τὴ στιγ­μὴ ποὺ ὁ ἄγ­γε­λος τοῦ Θε­οῦ τά­ρα­ζε τὸ νε­ρό! Τί στα­θε­ρὴ ἐλ­πί­δα εἶ­χε στὴ θε­ρα­πεί­α του ἀ­πὸ μέ­ρα σὲ μέ­ρα, ἀ­πὸ χρό­νο σὲ χρό­νο, ἀ­κό­μα κι ἀ­πὸ δε­κα­ε­τί­α σὲ δε­κα­ε­τί­α! Μ’ ὅ­λο ποὺ ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τὸς ὑ­πέ­φε­ρε τό­σο πο­λὺ γιὰ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες του, δὲν μπο­ροῦ­με πα­ρὰ νὰ τὸν θαυ­μά­ζου­με. Ὅ­ταν τὸν φέρ­νου­με στὸ νοῦ μας, δὲν μπο­ρεῖ πα­ρὰ νὰ σκε­φτό­μα­στε τό­σους ἀ­δύ­να­μους χα­ρα­κτῆ­ρες -ἄν­δρες καὶ γυ­ναῖ­κες, νέ­ους καὶ νέ­ες- στὶς μέ­ρες μας πού, ἂν καὶ ὑ­φί­σταν­ται πο­λὺ λι­γό­τε­ρη πί­ε­ση, ση­κώ­νουν τὰ χέ­ρια τους, πα­ραι­τοῦν­ται ἀ­πὸ τὴ ζω­ὴ κι ἀ­να­χω­ροῦν γιὰ τὴν ἄλ­λη αὐ­τό­χει­ρες.

«Θέ­λεις ὑ­γι­ὴς γε­νέ­σθαι;», τὸν ρώ­τη­σε ὁ μο­να­δι­κὸς φί­λος ποὺ ἔ­σκυ­ψε πο­τὲ κον­τά του, στὸ κρε­βά­τι του, τὰ τρι­άν­τα ὀ­κτὼ αὐ­τὰ χρό­νι­α. «Κύ­ρι­ε, ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω», τοῦ ἀ­πάν­τη­σε ὁ ἄρ­ρω­στος. Ὁ τυ­φλὸς ἔ­χει κά­ποιον ὁ­δη­γό, ὁ ἀ­νά­πη­ρος ἔ­χει συγ­γε­νεῖς, ὁ ἀ­δύ­να­τος ἔ­χει φί­λους. Ἐ­γὼ δὲν ἔ­χω κα­νέ­ναν στὸν κό­σμο ὁ­λό­κλη­ρο νὰ μὲ λυ­πη­θεῖ καὶ νὰ μὲ βά­λει στὸ νε­ρὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ παίρ­νει τὴ θε­ρα­πευ­τι­κὴ δύ­να­μη. Τὴν ὥ­ρα ποὺ προ­σπα­θῶ νὰ συρ­θῶ στὸ νε­ρὸ ἄλ­λος προ­λα­βαί­νει, μπαί­νει πρῶ­τος καὶ θε­ρα­πεύ­ε­ται κι ἐ­γὼ πρέ­πει νὰ ξα­να­κά­νω τὴν ἴ­δια ἐ­πώ­δυ­νη προ­σπά­θει­α γιὰ νὰ γυ­ρί­σω στὸ κρε­βά­τι μου. Κι αὐ­τὸ γί­νε­ται γιὰ τρι­άν­τα ὀ­κτὼ ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νι­α τώ­ρα. Δὲν ἔ­χω οὔ­τε χρή­μα­τα οὔ­τε ὑ­πη­ρέ­τη.

Ἀ­νά­με­σα σὲ τό­σους ἀν­θρώ­πους στὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἀ­πὸ τοὺς ἄ­νερ­γους ὡς τοὺς πλού­σι­ους καὶ δυ­να­τούς, δὲν ὑ­πάρ­χει οὔ­τε ἕ­νας καὶ μο­να­δι­κὸς γιὰ ν’ ἁ­πλώ­σει τὸ χέ­ρι του καὶ νὰ σὲ βο­η­θή­σει γιὰ χά­ρη τῆς ψυ­χῆς του; Δὲν μπο­ροῦ­σε του­λά­χι­στον νὰ στεί­λει τὸν ὑ­πη­ρέ­τη του καὶ νὰ σὲ βο­η­θή­σει; Ὄ­χι, οὔ­τε ἕ­νας. Ἔ­πρε­πε νὰ ‘ρθεῖ κά­ποιος Ἄν­θρω­πος ἀ­πὸ τὴ Γα­λι­λαί­α, νὰ κά­νει ἕ­να τρι­ή­με­ρο καὶ κου­ρα­στι­κὸ τα­ξί­δι, τὴν ὥ­ρα ποὺ πολ­λοὶ ἄ­νερ­γοι καὶ χα­σο­μέ­ρη­δες γυρ­νοῦν ἀ­νέ­με­λα στὴν πό­λη μέ­ρα-νύ­χτα, λί­γα μό­λις μέ­τρα μα­κρι­ὰ ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι σου; Ὑ­πάρ­χουν, Κύ­ρι­ε, πολ­λοὶ περ­πα­τοῦν κον­τά μου, μὰ ἐ­γὼ «ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω». Κι ὑ­πάρ­χουν τό­σο πολ­λοὶ ἱ­ε­ρεῖς!

Δὲς τὸν να­ό, ἀ­πέ­ναν­τι ἀ­κρι­βῶς ἀ­πὸ τὸν δρό­μο. Ἀ­μέ­τρη­τοι ἱ­ε­ρεῖς δι­α­βά­ζουν τὸν νό­μο τοῦ Θε­οῦ καὶ δι­δά­σκουν τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ δί­νουν ἐ­λε­η­μο­σύ­νες. Καὶ δὲ βρέ­θη­κε κα­νέ­νας τους νὰ ἔρ­θει ἢ ἔ­στω νὰ στεί­λει κά­ποιον γιὰ νὰ σὲ βο­η­θή­σει; Ἔ­τσι εἶ­ναι, Κύ­ρι­ε. Ἐ­κεῖ στὸν να­ὸ ὑ­πάρ­χουν πολ­λοὶ ἱ­ε­ρεῖς. Ἐ­γὼ ὅ­μως «ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω». Ὑ­πάρ­χουν πολ­λοὶ Ἰ­ου­δαῖ­οι, χι­λιά­δες χι­λιά­δων, ποὺ συ­νά­χτη­καν στὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ γιὰ τὴ γιο­ρτή. Κα­νέ­νας τοὺς ὅ­μως δὲν ἐν­δι­α­φέ­ρε­ται γιὰ ἕ­ναν πο­νε­μέ­νο καὶ ἥ­συ­χο ἄν­θρω­πο. Ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται γιὰ τὸ Σάβ­βα­το. Χι­λιά­δες χι­λιά­δων ἀπ’ αὐ­τοὺς ἦρ­θαν μό­νο γιὰ νὰ προ­σευ­χη­θοῦν καὶ νὰ προ­σκυ­νή­σουν τὸ Σάβ­βα­το, ὅ­πως οἱ πα­τέ­ρες τοῦ προ­σκύ­νη­σαν τὴ χρυ­σὴ ἀ­γε­λά­δα στὴν ἔ­ρη­μο. Χι­λιά­δες χι­λιά­δων Ἰ­ου­δαῖ­οι, μὰ ἐ­γὼ «ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω».

Ἐ­δῶ βρέ­θη­κε ἕ­νας ἄν­θρω­πος, ὁ μο­να­δι­κὸς ἄν­θρω­πος!

Ἐ­δῶ εἶ­ναι ὁ Κύ­ρι­ος, ποὺ ἀ­γα­πᾶ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὸ συγ­γε­νῆ καὶ τὸ φί­λο, ποὺ ὑ­πη­ρε­τεῖ πι­ὸ πι­στὰ ἀ­πὸ τὸν ὑ­πη­ρέ­τη. Δὲν ἔ­κα­νε τὸ μα­κρὺ καὶ κου­ρα­στι­κὸ τα­ξί­δι ἀ­πὸ τὴ Γα­λι­λαί­α ὡς τὴν Ἱ­ε­ρου­σα­λὴμ γιὰ τὸ Σάβ­βα­το καὶ τὴ γιο­ρτή, ἀλ­λὰ γιὰ χά­ρη ἑ­νὸς πο­νε­μέ­νου ἄν­θρω­που. Ἦρ­θε ὥ­στε μὲ τὰ ἔρ­γα του, κι ὄ­χι μὲ λό­γι­α, νὰ κα­ταγ­γεί­λει τὴ φο­βε­ρὴ ἔλ­λει­ψη ἀ­γά­πης ἑ­νὸς λα­οῦ ποὺ τὰ αἰ­σθη­τή­ρι­α τοῦ ἔ­χουν ἀμ­βλυν­θεῖ. Ὁ Ἄν­θρω­πος ἦρ­θε γιὰ χά­ρη τοῦ ἀν­θρώ­που.

«Λέ­γει αὐ­τῶ ὁ Ἰ­η­σοῦς· ἔ­γει­ρε, ἄ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει, καὶ εὐ­θέ­ως ἐ­γέ­νε­το ὑ­γι­ὴς ὁ ἄν­θρω­πος, καὶ ἦ­ρε τὸν κρά­βατ­τον αὐ­τοῦ καὶ πε­ρι­ε­πά­τει» (Ἰ­ω­άν. ε’ 8-9). Ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ αὐ­τὴ καὶ προ­φα­νῶς γιὰ πάν­τα, ὁ ἄγ­γε­λος στα­μά­τη­σε νὰ ἔρ­χε­ται καὶ νὰ τα­ρά­ζει τὸ νε­ρὸ στὴν Προ­βα­τι­κὴ Κο­λυμ­βή­θρα. Για­τί ἐμ­φα­νί­στη­κε ὁ Μεσ­σί­ας, ὁ Κύ­ρι­ος τῶν ἀγ­γέ­λων, ποὺ θε­ρα­πεύ­ει χω­ρὶς με­σά­ζον­τες. Ἐ­νό­σω οἱ ἄν­θρω­ποι βρί­σκον­ταν κά­τω ἀ­πὸ τὸν Νό­μο, ὑ­πη­ρέ­τες τοῦ Νό­μου, ὁ Κύ­ρι­ος χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε τοὺς δού­λους του. Τώ­ρα ποὺ ἦρ­θε ἡ χά­ρη κι ὁ Νό­μος ἀ­τό­νη­σε, ἔρ­χε­ται ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ρι­ος κον­τὰ στὸν ἄν­θρω­πο, ὅ­πως ὁ πα­τέ­ρας στὰ παι­διά του. Ὁ ἴ­διος, μὲ τὰ ἴ­δια τοῦ τὰ χέ­ρια, τοὺς προ­σφέ­ρει τὶς δω­ρε­ές του. Ἴ­σως ρω­τή­σει κά­ποιος: Για­τί ὁ Κύ­ρι­ος δὲν ἔ­κα­νε στὸν ἄρ­ρω­στο ἄν­θρω­πο τὴ συ­νη­θι­σμέ­νη ἐ­ρώ­τη­ση: Πι­στεύ­εις; Για­τί δὲν ἐ­ρεύ­νη­σε νὰ δεῖ ἂν ὑ­πῆρ­χε πί­στη μέ­σα του, ὅ­πως ἔ­κα­νε μὲ πολ­λοὺς ἄλ­λους; Μὰ ἡ πί­στη τοῦ ἀν­θρώ­που αὐ­τοῦ δὲν ἦ­ταν ὁ­λο­φά­νε­ρη; Τρι­άν­τα ὀ­κτὼ χρό­νι­α κεί­τον­ταν ὑ­πο­μο­νε­τι­κὰ σ’ ἕ­να συγ­κε­κρι­μέ­νο τό­πο, μὲ τὴν ἐλ­πί­δα πὼς θὰ λά­βει βο­ή­θει­α ἀ­πὸ τὸν οὐ­ρα­νό.

Δὲν πι­στεύ­ει μό­νο στὴ θαυ­μα­τουρ­γι­κὴ ἐ­νέρ­γει­α τοῦ ἀγ­γέ­λου τοῦ Θε­οῦ. Κα­τὰ κά­ποιο τρό­πο πι­στεύ­ει καὶ στὸν Κύ­ρι­ο Ἰ­η­σοῦ, μ’ ὅ­λο ποὺ δὲν τὸν ἀ­πο­κα­λεῖ Κύ­ρι­ο. Δὲν εἶ­πε, «Ναί, Κύ­ρι­ε, θέ­λω νὰ γί­νω κα­λά, μὰ ἄν­θρω­πον οὐκ ἔ­χω». Θὰ πρέ­πει μὲ τὴν εὐ­και­ρί­α αὐ­τὴ νὰ θυ­μη­θοῦ­με πὼς ὁ Κύ­ρι­ος θε­ρά­πευ­σε πολ­λοὺς δαι­μο­νι­σμέ­νους καὶ κω­φά­λα­λους, χω­ρὶς νὰ τοὺς ρω­τή­σει γιὰ τὴν πί­στη τους. Τοὺς θε­ρά­πευ­σε ἁ­πλῶς ἀ­πὸ ἀ­γά­πη. Ἔ­τσι καὶ στὴ Βη­θεσ­δὰ τό­τε ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­νήρ­γη­σε ἀ­πὸ τὴ μί­α ἀ­πὸ ἀ­γά­πη πρὸς τὸν ἄν­θρω­πο ποὺ ὑ­πό­φε­ρε γιὰ τό­σο μα­κρὺ δι­ά­στη­μα, σ’ ἕ­να πε­ρι­βάλ­λον ἐ­λε­ει­νό. Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη με­ριὰ τώ­ρα, ἔ­δρα­σε ἔ­τσι καὶ μ’ ἕ­να σκο­πό· γιὰ νὰ κα­τα­δεί­ξει τὴν ἔλ­λει­ψη ἀ­γά­πης ὄ­χι μό­νο τῶν κα­τοί­κων τῆς Ἱ­ε­ρου­σα­λήμ, ἀλ­λὰ ὅ­λων τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς ἐ­πο­χῆς, ποὺ ἔ­βλε­παν τὸν συ­νάν­θρω­πό τους νὰ ὑ­πο­φέ­ρει καὶ δὲν κου­νά­γα­νε τὸ δα­χτυ­λά­κι τους γιὰ νὰ βο­η­θή­σουν. Καὶ τέ­λος, ὁ Κύ­ρι­ος σκό­πι­μα θε­ρά­πευ­σε τὸν πα­ρα­λυ­τι­κὸ ἡ­μέ­ρα Σάβ­βα­το, ἂν καὶ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ τὸ κά­νει αὐ­τὸ καὶ Πα­ρα­σκευ­ή, ἂν ἤ­θε­λε. Τὸ ἔ­κα­νε αὐ­τὸ γιὰ νὰ κα­ταγ­γεί­λει τὴν εἰ­δω­λο­λα­τρι­κὴ προ­σκύ­νη­ση τῶν Ἰ­ου­δαί­ων στὴν ἡ­μέ­ρα τοῦ Σαβ­βά­του. Νὰ δεί­ξει πὼς ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­ξί­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ τὸ Σάβ­βα­το, πὼς ἡ ἀ­γά­πη ἀ­ξί­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πὸ ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε εἶ­δος νο­μι­κῆς τυ­πο­λα­τρεί­ας.

Ἡ πρά­ξη αὐ­τὴ τοῦ Χρι­στοῦ ἔ­χει τὴ μο­να­δι­κὴ σφρα­γί­δα τοῦ τρό­που ποὺ ἐ­νερ­γεῖ ὁ Θε­ός: νὰ στο­χεύ­σει σὲ πολ­λοὺς στό­χους ταυ­τό­χρο­να. «Ἢν δὲ σάβ­βα­τον ἐν ἐ­κεί­νη τὴ ἡ­μέ­ρα, ἔ­λε­γον οὒν οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι τῷ τε­θε­ρα­πευ­μέ­νω· σάβ­βα­τον ἐ­στιν οὐκ ἔ­ξε­στι σοὶ ἄ­ραι τὸν κρά­βατ­τον» (Ἰ­ω­άν. ε΄ 9-10). Τί στρε­ψό­δι­κες ψυ­χὲς ἔ­χου­με ἐ­δῶ! Πό­σο κλει­σμέ­νες καρ­διές! Ἀν­τὶ νὰ χα­ροῦν ποὺ ἕ­να σερ­νά­με­νο σκου­λή­κι στά­θη­κε ὄρ­θι­ο καὶ ξα­νά ’γι­νε ἄν­θρω­πος, ἀν­τὶ νὰ τὸν συγ­χα­ροῦν ποὺ ἀ­πο­κα­τα­στά­θη­κε ἡ ὑ­γεί­α του, ἀν­τὶ νὰ ξε­ση­κώ­σουν τὴν πό­λη ὁ­λό­κλη­ρη, νὰ τοὺς κα­λέ­σουν ὅ­λους γιὰ νὰ δο­ξά­σουν τὸν ζων­τα­νὸ καὶ στορ­γι­κὸ Θε­ό, ἀν­τὶ γιὰ ὂλ’ αὐ­τὰ ἐ­ξορ­γί­στη­καν μὲ τὸν ἄν­θρω­πο ἐ­πει­δὴ κου­βα­λοῦ­σε στοὺς ὤ­μους τοῦ τὸ κρε­βά­τι του καὶ ξα­να­γύ­ρι­ζε ὑ­γι­ὴς στὸ σπί­τι του.

Ἂν μπρο­στὰ στὰ μά­τια τοὺς εἶ­χε ἀ­να­στη­θεῖ κά­ποιος νε­κρὸς ἄν­θρω­πος ἡ­μέ­ρα Σάβ­βα­το, δὲ θὰ εἶ­χαν θαυ­μά­σει γιὰ τὴν ἀ­νά­στα­σή του ἀλ­λὰ θὰ τὸν ρω­τοῦ­σαν: «Για­τί εἶ­σαι σκο­νι­σμέ­νος καὶ λε­ρω­μέ­νος σή­με­ρα, πού εἶ­ναι Σάβ­βα­το;»

«Ἀ­πε­κρί­θη αὐ­τοῖς· ὁ ποι­ή­σας μὲ ὑ­γι­ῆ, ἐ­κεῖ­νος μοὶ εἶ­πεν ἄ­ρον τὸν κρά­βατ­τόν σου καὶ πε­ρι­πά­τει. ἠ­ρώ­τη­σαν οὒν αὐ­τόν· τὶς ἐ­στιν ὁ ἄν­θρω­πος ὁ εἰ­πῶν σοί, ἄ­ρον τὸν κρά­βατ­τον σοὶ καὶ πε­ρι­πά­τει;» (Ἰ­ω­άν. ζ’ 11,12). 

Εδώ ἔ­χου­με μί­α ἀ­κό­μα ἀ­πό­δει­ξη τῆς τυ­φλό­τη­τας τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, τῆς τυ­πο­λα­τρι­κῆς καὶ μα­γι­κῆς ἀν­τί­λη­ψης ποὺ εἶ­χαν γιὰ τὸ Σάβ­βα­το. Ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ θε­ρα­πεύ­τη­κε μι­λά­ει πρώ­τη φο­ρὰ γιὰ τὴ θε­ρα­πεί­α του, τὴν ὁ­μο­λο­γεῖ ὡς τὸ πι­ὸ σπου­δαῖ­ο πράγ­μα, καὶ δεύ­τε­ρο γιὰ τὸ κρε­βά­τι ποὺ κου­βα­λά­ει στοὺς ὤ­μους του. Οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι δὲν ἐν­δι­α­φέ­ρον­ται κα­θό­λου γιὰ τὴ θε­ρα­πεί­α του, γιὰ τὴν ἴ­δια τὴ ζω­ή του ποὺ ἄλ­λα­ξε. Ἀ­φοῦ ἄ­κου­σαν τὴν ἀ­πάν­τη­σή του, θὰ ἦ­ταν φυ­σι­κὸ νὰ τὸν ρω­τή­σουν με­τά: «Ποιὸς εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος ποῦ σὲ θε­ρά­πευ­σε;» Μὰ ὄ­χι. Ἐ­κεῖ­νο ποὺ ρω­τοῦν εἶ­ναι τὸ ἄλ­λο, τὸ δευ­τε­ρεῦ­ον καὶ συμ­πτω­μα­τι­κό: Τὶς ἐ­στιν ὁ ἄν­θρω­πος ὁ εἰ­πῶν σοί, ἄ­ρον τὸν κρά­βατ­τον σοὶ καὶ πε­ρι­πά­τει;

Πό­σο δι­ε­φθαρ­μέ­νος κα­τάν­τη­σε ὁ πε­ρι­ού­σι­ος λα­ός! Δέ­στε τί καρ­ποὶ βλά­στη­σαν στὴν γῆ ποὺ ἐ­ξέ­θρε­ψε τὸν Μω­υ­σῆ, τὸν Ἠ­σα­ΐ­α, τὸν Δα­βίδ! Ἡ ἄλ­λο­τε γνω­στὴ εὐ­λά­βει­α τῶν Ἰσ­ρα­η­λι­τῶν ἐ­ξε­λί­χτη­κε σὲ μί­α σαβ­βα­το­λα­τρεί­α. Ἡ ἱ­ε­ρα­τι­κὴ ὑ­πη­ρε­σί­α τοῦ Ζῶν­τος Θε­οῦ ἔ­γι­νε μί­α ἀ­στυ­νο­μι­κὴ ἐ­γρή­γορ­ση καὶ πα­ρα­κο­λού­θη­ση τῆς τά­ξε­ως τῆς θε­ᾶς ποὺ ὀ­νο­μά­ζε­ται «Σάβ­βα­το»! «Ὁ δὲ ἰ­α­θεῖς οὐκ ἤ­δει τὶς ἐ­στιν· ὁ γὰρ Ἰ­η­σοῦς ἐ­ξέ­νευ­σεν ὄ­χλου ὄν­τος ἐν τῷ τό­πω» (Ἰ­ω­άν. ε’ 13). Ο θε­ρα­πευ­μέ­νος ἄν­θρω­πος εἶ­χε κοι­τά­ξει ἀ­πὸ τὸ κρε­βά­τι τοῦ τὰ μά­τια τοῦ Κυ­ρί­ου. Εἶ­χε νιώ­σει τὴν ζω­ο­ποι­ὸ ἀ­νά­σα Του, εἶ­χε γνω­ρί­σει τὴν θαυ­μα­τουρ­γι­κή Του δύ­να­μη. Παρ’ ὂλ’ αὐ­τὰ ὅ­μως δὲν μπο­ροῦ­σε νὰ τοὺς δώ­σει τὸ ὄ­νο­μα τοῦ θε­ρα­πευ­τῆ του ἢ νὰ τοὺς πεῖ ἀ­πὸ ποῦ ἐρ­χό­ταν. Ὁ Κύ­ρι­ος μὲ τὸ ποὺ πραγ­μα­το­ποί­η­σε τὴ θε­ρα­πεί­α χά­θη­κε μέ­σα στὸ πλῆ­θος κι ἄ­φη­σε τὰ πράγ­μα­τα νὰ ἐ­ξε­λι­χτοῦν μό­να τους.

Ἐ­κεῖ­νος εἶ­ναι ὁ σπο­ρέ­ας. Σπέρ­νει τὸν κα­λὸ σπό­ρο καὶ τὸν ἀ­φή­νει ν’ ἀ­να­πτυ­χθεῖ καὶ μὲ τὸν και­ρὸ νὰ καρ­πο­φο­ρή­σει, ἀ­νά­λο­γα μὲ τὸν τό­πο ὅ­που ἔ­πε­σε. Ὁ Κύ­ρι­ος ἔ­κα­νε τὸ κα­λὸ ἔρ­γο, τὸ θε­ϊ­κό, τό­σο σὲ δύ­να­μη ὅ­σο καὶ σὲ ἀ­γά­πη, κι ἀ­πο­σύρ­θη­κε γιὰ νὰ γλι­τώ­σει τὸν ἔ­παι­νο τῶν ἀν­θρώ­πων, ὅ­πως εἶ­πε λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα: «Δό­ξαν πα­ρὰ ἀν­θρώ­πων οὐ λαμ­βά­νω» (Ἰ­ω­άν. ε’ 41).

Φεύ­γει μα­κρι­ὰ ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους γιὰ νὰ μὴν τὸν φθο­νή­σουν, ὅ­πως γί­νε­ται συ­νή­θως. Φεύ­γει ὅ­μως γιὰ νὰ δώ­σει πα­ρά­δειγ­μα καὶ σ’ ὅ­λους ἐ­μᾶς ποὺ λε­γό­μα­στε Χρι­στια­νοί. Τὸ κα­λὸ ἔρ­γο τε­λει­ο­ποι­εῖ­ται καὶ δι­και­ώ­νε­ται ὅ­ταν γί­νε­ται μό­νο ἀ­πὸ ἀ­γά­πη γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο καὶ γιὰ τὴ δό­ξα τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­λοι ἐ­κεῖ­νοι ποὺ ἐ­πι­θυ­μοῦν νὰ κά­νουν κα­λὰ ἔρ­γα, ἂς μὴ τὰ κά­νουν ἀ­πὸ μα­ται­ό­τη­τα, γιὰ νὰ προ­σελ­κύ­σουν τὸν ἔ­παι­νο τῶν ἀν­θρώ­πων. Ὅ­ποιος ἐ­πι­δεί­χνει τὰ κα­λά του ἔρ­γα σὲ κοι­νὴ θέ­α, μοιά­ζει μὲ τὸν ἄν­θρω­πο ποὺ βά­ζει τὰ πρό­βα­τα ἀ­νά­με­σα στοὺς λύ­κους. Γι’ αὐ­τὸ καὶ πρέ­πει νὰ προ­σέ­χου­με πο­λὺ τὰ κα­λά μας ἔρ­γα, ν’ ἀ­πο­φεύ­γου­με νὰ προ­κα­λοῦ­με τὸν ἔ­παι­νο ἢ τὸν φθό­νο τῶν ἄλ­λων. Ὅ­ποιος γυ­ρεύ­ει σκό­πι­μα τὸν ἔ­παι­νο τῶν ἄλ­λων, ξέ­χω­ρα ἀ­πὸ τὸ κα­λό του ἔρ­γο, θὰ κά­νει καὶ δύ­ο κα­κά: Τὸν ἔ­παι­νο, ποὺ θὰ βλά­ψει τὸν ἴ­διο προ­σω­πι­κά, καὶ τὸν φθό­νο, ποὺ θὰ βλά­ψει τοὺς ἄλ­λους.

«Με­τὰ ταῦ­τα εὑ­ρί­σκει αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς ἐν τῷ ἱ­ε­ρῶ καὶ εἶ­πεν αὐ­τῶ· ἴ­δε ὑ­γι­ὴς γέ­γο­νας· μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε, ἴ­να μὴ χεῖ­ρον σοὶ τί γέ­νη­ται» (Ἰ­ω­άν. ε’ 14). Ὁ Κύ­ρι­ος θε­ρά­πευ­σε τὸ σῶ­μα καὶ τώ­ρα ἀ­να­βι­βά­ζει τὸ γε­γο­νὸς αὐ­τὸ σὲ ἀ­νώ­τε­ρη σφαί­ρα, στὴν πνευ­μα­τι­κή του δι­ά­στα­ση. Κά­νει τὸν θε­ρα­πευ­μέ­νο νὰ συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ὅ­τι ἡ πη­γὴ καί ἡ αἰ­τί­α τῆς φο­βε­ρῆς του ἀρ­ρώ­στιας ἦ­ταν ἡ ἁ­μαρ­τί­α. Καὶ τὸν προ­ει­δο­ποι­εῖ νὰ πά­ψει ν’ ἁ­μαρ­τά­νει. «Ἴ­να μὴ χεῖ­ρον σοὶ τί γέ­νη­ται.»

Δὲν εἶ­ναι γνω­στὸ σὲ τί εἶ­δος ἁ­μαρ­τί­ας εἶ­χε πέ­σει ὁ ἄν­θρω­πος αὐ­τός, μὰ οὔ­τε καὶ μᾶς βο­η­θά­ει ἡ γνώ­ση αὐ­τή. Ξέ­ρου­με πὼς ὁ Θε­ὸς ἀ­πο­στρέ­φε­ται κά­θε ἁ­μαρ­τί­α, πὼς ἡ ἁ­μαρ­τί­α μᾶς ἀ­πο­μα­κρύ­νει ἀ­πὸ κον­τά Του. Γνω­ρί­ζου­με πὼς κά­θε ἁ­μαρ­τί­α γιὰ τὴν ὁ­ποί­α δὲν ἔ­χου­με με­τα­νο­ή­σει, ἀρ­γὰ ἢ γρή­γο­ρα θὰ προ­κα­λέ­σει πό­νο, θὰ φέ­ρει βά­σα­να. Μη­κέ­τι ἁ­μάρ­τα­νε, ἴ­να μὴ χεῖ­ρον σοὶ τί γέ­νη­ται. Τώ­ρα ὁ Θε­ός σοῦ ἔ­δει­ξε τὸ ἔ­λε­ός Του, ἡ ἁ­μαρ­τί­α σου συ­χω­ρέ­θη­κε. Μὴν ἐ­ξα­κο­λου­θεῖς νὰ πει­ρά­ζεις τὸν Θε­ὸ ὅ­μως, μὴ τὸν προ­κα­λεῖς. Για­τί τό­τε, ἀν­τὶ γιὰ τὴν εὐ­σπλα­χνί­α τοῦ Θε­οῦ, ἴ­σως συ­ναν­τή­σεις τὴ δι­και­ο­κρι­σί­α Του. Ἂν κα­τόρ­θω­σες νὰ δι­και­ω­θεῖς ἐ­νώ­πι­όν του Θε­οῦ γιὰ τὴν προ­η­γού­με­νη ἁ­μαρ­τί­α σου, μὲ μί­α ἀ­νε­παρ­κῆ γνώ­ση γιὰ τὴ δύ­να­μή Του, με­τὰ ἀπ’ αὐ­τὸ ποὺ ἔ­γι­νε δὲν θὰ μπο­ρέ­σεις νὰ βρεῖς δι­και­ο­λο­γί­α. Αὐ­τὴ εἶ­ναι μί­α θαυ­μά­σι­α ἀλ­λὰ καὶ φο­βε­ρὴ προ­ει­δο­ποί­η­ση πρὸς ὅ­λους μας. Πὼς ἂν γιὰ μί­α φο­ρὰ νι­ώ­σα­με τὸ ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ πά­νω μας δὲν πρέ­πει νὰ ξα­να­μαρ­τή­σου­με, μή­πως μᾶς βρεῖ κά­τι χει­ρό­τε­ρο ἀπ’ αὐ­τὸ ποὺ μᾶς λύ­τρω­σε ὁ Θε­ός.

«Ἀ­πῆλ­θεν ὁ ἄν­θρω­πος καὶ ἀ­νήγ­γει­λε τοῖς Ἰ­ου­δαί­οις ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ ποι­ή­σας αὐ­τὸν ὑ­γι­ῆ» (Ἰ­ω­άν. ε’ 15). Εἶ­δε ὅ­τι ὠ­φε­λή­θη­κε ὁ ἄν­θρω­πος κι εἶ­πε στοὺς Ἰ­ου­δαί­ους πὼς τὸν ἔ­κα­νε κα­λὰ ὁ Ἰ­η­σοῦς. Τὸ ἔ­κα­νε αὐ­τὸ μὲ κα­λὴ πί­στη, μὲ κα­λὲς προ­θέ­σεις. Τὸν ρω­τή­σα­νε γιὰ τὸν Ἰ­η­σοῦ κι αὐ­τὸς νό­μι­σε πὼς ἦ­ταν κα­λὸ νὰ τὸ πεῖ. Κι ὄ­χι μό­νο αὐ­τό, ἀλ­λὰ ἐνιω­σε πὼς τὸ ὄ­φει­λε αὐ­τὸ στὸν εὐ­ερ­γέ­τη του, ἔ­πρε­πε νὰ γνω­ρί­σει τὸ ὄ­νο­μά του στοὺς ἄλ­λους, νὰ τὸ μά­θουν ὅ­λοι, καὶ μά­λι­στα ἐ­κεῖ­νοι ποὺ τὸν ρώ­τη­σαν. Βρι­σκό­ταν ξα­πλω­μέ­νος στὸ κρε­βά­τι τοῦ τρι­άν­τα ὀ­κτὼ χρό­νι­α. Τὸ μό­νο ποὺ σκε­φτό­ταν ὂλ’ αὐ­τὰ τὰ χρό­νι­α ὁ φτω­χὸς ἄν­θρω­πος, ἦ­ταν οἱ πό­νοι του. Οὔ­τε νὰ φαν­τα­στεῖ δὲν μπο­ροῦ­σε πό­σο πο­νη­ρὲς ἦ­ταν οἱ καρ­διὲς ἐ­κεί­νων ποὺ ρω­τοῦ­σαν γιὰ τὸν Ἰ­η­σοῦ. Πῶς θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ ὑ­πο­ψι­α­στεῖ πὼς ἐ­κεῖ­νοι δὲ ρω­τοῦ­σαν γιὰ νὰ δο­ξά­σουν τὸν Ἰ­η­σοῦ σὰν θαυ­μα­τουρ­γό, μὰ γιὰ νὰ τὸν θα­να­τώ­σουν, ἐ­πει­δὴ δὲν τή­ρη­σε τὴν ἀρ­γί­α τοῦ Σαβ­βά­του;

Πρέ­πει νὰ προ­σέ­ξου­με ἰ­δι­αί­τε­ρα τὸ ση­μεῖ­ο αὐ­τό. Πη­γαί­νει καὶ λέ­ει στοὺς Ἰ­ου­δαί­ους πὼς ὁ Ἰ­η­σοῦς ἦ­ταν ποὺ τὸν θε­ρά­πευ­σε. Κα­τέ­χε­ται ὁ­λό­κλη­ρος ἀ­πὸ τὴ σκέ­ψη τῆς θε­ρα­πεί­ας καὶ τοῦ θε­ρα­πευ­τῆ του. Οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι, ἀν­τί­θε­τα, κα­τέ­χον­ταν ἀ­πὸ τὴ σκέ­ψη τοῦ σαβ­βα­τι­σμοῦ, τῆς μὴ τή­ρη­σης τοῦ Σαβ­βά­του. Σ’ αὐ­τὲς τὶς πε­ρί­ερ­γες στιγ­μές, ἐ­κεῖ­νος ἴ­σως δὲν κα­τα­λά­βαι­νε τὴ δι­α­φο­ρὰ τοῦ τρό­που ποὺ σκέ­φτον­ταν γιὰ τὸν Ἰ­η­σοῦ· ἀ­πὸ τὴ μί­α αὐ­τὸς κι ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι. Συ­νε­παρ­μέ­νος ἀ­πὸ τὸ θαῦ­μα τοὺς με­τα­δί­δει τὴ δι­κή του ἐκ­δο­χή, τὶς με­γά­λες καὶ εὐ­χα­ρι­στή­ρι­ες σκέ­ψεις γιὰ τὴν ἐ­πί­σκε­ψη ποὺ δέ­χτη­κε ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, γιὰ τὸ κα­λὸ ποὺ τοῦ ἔ­κα­νε ὁ Θε­ός. Δὲν εἶ­ναι σὲ θέ­ση νὰ πα­ρα­τη­ρή­σει τὴ στε­νο­μυα­λιὰ καὶ τὶς πο­νη­ρὲς δι­α­θέ­σεις τους, ποὺ κρύ­βον­ταν ὅ­πως τὰ φί­δια κά­τω ἀ­πὸ τὰ φυλ­λώ­μα­τα. Ἡ σκέ­ψη κι ἡ δι­ά­θε­σή του ἦ­ταν νὰ δο­ξο­λο­γή­σει τὸν Κύ­ρι­ο Ἰ­η­σοῦ, τὸν εὐ­ερ­γέ­τη του. Ἡ σκέ­ψη κι ἡ δι­ά­θε­ση τῶν Ἰ­ου­δαί­ων ἦ­ταν νὰ τὸν θα­να­τώ­σουν.

«Οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἐ­ζή­τουν αὐ­τὸν ἀ­πο­κτεῖ­ναι», γρά­φει ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στὴς (Ἰ­ω­άν. ε’ 16). Για­τί ἤ­θε­λαν νὰ τὸν σκο­τώ­σουν; Μή­πως ἐ­πει­δὴ ἦ­ταν ὁ μο­να­δι­κὸς ἄν­θρω­πος ποῦ πρό­σε­ξε τὸν δυ­στυ­χῆ πα­ρά­λυ­το τὰ τρι­άν­τα ὀ­κτὼ αὐ­τὰ χρό­νι­α; Μά­λι­στα, γι’ αὐ­τό. Ἀλ­λὰ καὶ γιὰ ἕ­ναν ἄλ­λο λό­γο. Ἐ­πει­δὴ ὁ Κύ­ρι­ος ἦ­ταν ὁ μο­να­δι­κὸς ἄν­θρω­πος ποὺ ἔ­δω­σε με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σί­α στὴ ζω­ὴ ἑ­νὸς ἀν­θρώ­που, ἀ­πὸ τὴν τυ­πο­λα­τρί­α τοῦ σαβ­βα­τι­σμοῦ τῶν Ἰ­ου­δαί­ων. Ὁ Κύ­ρι­ος πέ­ρα­σε ἀ­πα­ρα­τή­ρη­τος ἀ­νά­με­σα ἀ­πὸ τὶς πα­γί­δες καὶ τὶς ἐ­νέ­δρες τῆς κα­κί­ας τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, σκορ­πί­ζον­τας μὲ λό­γο καὶ ἔρ­γα τὸ εὐ­αγ­γέ­λι­ο τῆς ἀ­γά­πης γιὰ τοὺς ἀν­θρώ­πους, ὡς τὴ στιγ­μὴ ποὺ ἀ­πο­φά­σι­σε πὼς ἦρ­θε ἡ ὥ­ρα νὰ πα­ρα­δο­θεῖ στὰ χέ­ρια τῶν Ἰ­ου­δαί­ων.
Γιὰ νὰ δεί­ξει τὴ με­γα­λο­σύ­νη Του μὲ τὴν τα­πεί­νω­σή Του, νὰ νι­κή­σει τὸν θά­να­το μὲ τὸν θά­να­τό Του. Σ’ Αὐ­τὸν πρέ­πει ἡ τι­μὴ κι ἡ δό­ξα, μα­ζὶ μὲ τὸν Πα­τέ­ρα καὶ τὸ Ἅ­γι­ο Πνεῦ­μα, τὴν ὁ­μο­ού­σι­α καὶ ἀ­δι­αί­ρε­τη Τρι­ά­δα, τώ­ρα καὶ πάν­τα καὶ στοὺς αἰ­ῶ­νες τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μὴν

(Ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πὸ τὸ βι­βλί­ο «ΟΜΙΛΙΕΣ Γ’: ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ –
Ἀ­πὸ τὴν Κυ­ρι­α­κή του Πά­σχα ὡς τὴν Πεν­τη­κο­στὴ»
Ἁ­γί­ου Νι­κο­λά­ου Βε­λι­μί­ρο­βιτς,
Με­τά­φρα­ση – Ἐ­πι­μέ­λει­α ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ – 2011)