Πού συνήντησε ο Κύριος τους δέκα λεπρούς;
Στον προηγούμενο στίχο ακριβώς από αυτόν που αρχίζει η περικοπή που διαβάζεται στην Εκκλησία μάς αναφέρει ο Λουκάς ότι ο Κύριος πήγαινε από την περιοχή της Καπερναούμ στα Ιεροσόλυμα, διερχόμενος από τις περιοχές της Γαλιλαίας και της Σαμαρείας.
«Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτὸν εἰς Ἱερουσαλὴμ καὶ αὐτὸς διήρχετο διὰ μέσου Σαμαρείας καὶ Γαλιλαίας.»
Άρα ο Κύριος τους συνάντησε κάπου στα όρια μεταξύ Γαλιλαίας και Σαμάρειας έξω από μια πόλη.
Γιατί οι λεπροί κάθονταν έξω από την πόλη;
Διότι έτσι είχε ορίσει ο Μωυσής να κάνουν οι Ισραηλίτες, κατ’ εντολή του Θεού. Η λέπρα την εποχή εκείνη ήταν η μόνη ασθένεια που ο Θεός είχε ορίσει να την επιλαμβάνονται οι ιερείς και όχι οι γιατροί. Γι’ αυτόν τον λόγο οι εντολές σχετικά με τη λέπρα είναι γραμμένες από τον Μωϋσή στο βιβλίο με το όνομα «Λευϊτικόν», που αναφέρεται στα καθήκοντα των ιερέων, που υπηρετούσαν στη Σκηνή του Μαρτυρίου.
Όταν κάποιος εκείνην την εποχή εμφάνιζε σημάδια λέπρας έπρεπε να τον πάνε πρώτα στον ιερέα/Λευΐτη της περιοχής και αφού εκείνος τον εξέταζε, απεφάσιζε, σύμφωνα με τις υποδείξεις του Ιδίου του Θεού για το αν πάσχει από λέπρα ή όχι. Αν έκρινε ο ιερέας ότι σύμφωνα με τις υποδείξεις του Θεού για τα συμπτώματα της λέπρας, ότι πρόκειται για λέπρα, έπρεπε να πάρει τον λεπρό και να τον βγάλει έξω από την πόλη, όπου εκεί θα καθόταν με σχισμένα ρούχα, χωρίς κάλυμμα στην κεφαλή και με τα μαλλιά λυμένα. Ακόμη, θα σκέπαζε το κάτω μέρος του προσώπου του γύρω από το στόμα για να τον αναγνωρίζουν ότι πρόκειται για λεπρό και να φωνάζει στους γύρω του «ακάθαρτος, ακάθαρτος!». Επίσης, το σπίτι όπου διέμενε πριν ο λεπρός το ασφάλιζαν και δεν κατοικούσε εκεί πλέον κανείς.
Αν τυχόν συνέβαινε ο λεπρός και θεραπευόταν από τη λέπρα του, τότε έπρεπε πάλι να τον εξετάσει ένας ιερέας και να κρίνει αν όντως είχε καθαρισθεί από τη λέπρα. Αν όντως είχε καθαρισθεί έπρεπε πάλι να ακολουθήσει τα βήματα που είχε δώσει ο Θεός για να θεωρείται καθαρός πλέον ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Αυτά περιελάμβαναν να τον ραντίσει ο ιερέας επτά φορές με το αίμα ενός πουλιού, το οποίο είχαν σφάξει ενώ ένα ζωντανό πουλί το είχαν κι αυτό βαπτίσει στο αίμα του εσφαγμένου πουλιού και το άφηναν κατόπιν ελεύθερο. Ο λεπρός έπρεπε να ξυρίσει όλες τις τρίχες του σώματός του και για επτά μέρες έμενε έξω από το σπίτι του. Την έβδομη ημέρα ξύριζε όλες τις τρίχες στο κεφάλι του, έπρεπε να πλύνει όλα του τα ρούχα και ο ίδιος να λουστεί. Την όγδοη ημέρα έπρεπε να θυσιάσει δύο ή ένα αρνί, ανάλογα με το ποιο από τα δύο μπορούσε να αγοράσει. Κατόπιν αυτών ο Θεός τού είχε συγχωρήσει την αμαρτία που εκδηλώθηκε με τη μορφή λέπρας και μπορούσε πλέον κανονικά να συναναστρέφεται με τους υπόλοιπους Ισραηλίτες.
Διάσημοι λεπροί της Παλαιάς Διαθήκης
Οι πιο διάσημοι λεπροί της Παλαιάς Διαθήκης, στα χρόνια προ Χριστού είναι ο Νεεμάν ο Σύρος, που τον θεράπευσε ο Ελισσαίος ο Προφήτης, ο διάδοχος του Προφήτου Ηλία, η Μαριάμ η αδερφή του Μωυσή και… ο ίδιος ο Μωυσής!
[Διάβασε τη θεραπεία του Νεεμάν του Σύρου από τον προφήτη Ελισσαίο εδώ]
Από τους τρεις πρώτη που αναφέρεται στην Π. Διαθήκη ήταν η περίπτωση του ίδιου του Μωϋσή [1450 π.Χ. περίπου] όταν συνομίλησε με τον Θεό μέσα από τη φλεγόμενη βάτο, όπου του έδειξε ο Θεός ότι αυτός μπορεί να επιτρέψει στο σώμα να ασθενήσει με λέπρα και ότι αυτός μπορεί πάλι να το καθαρίσει πανεύκολα. Η Μαριάμ έπαθε λέπρα όταν κακολόγεισαι τον Μωϋσή, μαζί με τον Ααρών, τον αδερφό τους ενώ για τον Νεεμάν, που ήταν ο βασιλιάς της Συρίας δεν γνωρίζουμε πώς έπαθε λέπρα, αλλά μόνο ότι καθαρίσθηκε βαπτιζόμενος στον Ιορδάνη επτά φορές και ότι μετά τη θεραπεία του, το δέρμα του ήταν νεανικό, σαν μικρού παιδιού.
Η λέπρα προτύπωση της αμαρτίας
Τη λέπρα ο Κύριος την είχε αναθέσει στους ιερείς να την εξετάζουν και να αποφασίζουν τι πρέπει να γίνει διότι η λέπρα προετύπωνε την αμαρτία, όπως την γνωρίζουμε εμείς σήμερα, όπου αυτήν μόνο οι ιερείς εξομολόγοι και οι Επίσκοποι, μπορούν να καθαρίσουν.
Η λέπρα βέβαια ως αρρώστια υπήρχε μέχρι πολύ πρόσφατα, τον περασμένο αιώνα, οπότε και φώτισε ο Θεός τους ανθρώπους να βρουν την θεραπεία της και υπήρχαν νοσοκομεία που λειτουργούσαν ως λεπροκομεία, δηλαδή χώροι όπου διέμεναν μόνο λεπροί. Ένας πολύ γνωστός νέος άγιος της Εκκλησίας μας είναι ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός, ο οποίος έζησε στο λεπροκομείο της Χίου και αργότερα στο νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αθήνα, όπου και εκοιμήθη.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ τις ασθένειες έχει δώσει ο Θεός άδεια και στους ιερείς να τις θεραπεύουν, γι’ αυτό και έοχυμε ιαματικές ευχές και ακολουθίες στην Εκκλησία, όπως του Ιερού Ευχελαίου, την αμαρτία μόνο οι ιερείς, δια Ιησού Χριστού, μπορούν να την εξαλείφουν και να την θεραπεύουν την τραυματισμένη ψυχή.
Επίσης, βλέπουμε ότι για τη θεραπεία της λέπρας χρειαζόταν το αίμα κάποιου ζώου δια του οποίου ελευθερωνόταν και ο άνθρωπος από την αμαρτία της λέπρας και σε αυτό το αίμα βαπτιζόταν το πουλί που θα πετούσε ελεύθερο. Οι Χριστιανοί πλέον βαπτιζόμαστε στο όνομα του Ιησού Χριστού και στον θάνατό Του, δηλαδή νεκρώνουμε τον παλαιό άνθρωπο (όπως λένε οι Πατέρες) για να αναστηθεί ο νέος. Ο ένας θανατώνεται και ο άλλος ελευθερώνεται. Ο Χριστός θανατώθηκε, εμείς ελευθερωθήκαμε από τη δουλειά του θανάτου. Και έκτοτε με το αίμα του ο Κύριος, με τη θεία κοινωνία μάς καθαρίζει από την πνευματική λέπρα που κολλά η ψυχή μας κάθε φορά που αμαρτάνουμε.
«τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καὶ λούσαντι ἡμᾶς
ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ»
Αυτό μάς λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού. Ότι μας λούζει και μας καθαρίζει ο Χριστός με το αίμα του, όπως και τον λεπρό τον ράντιζαν με το αίμα της θυσίας τότε ενός ζώου, αλλά πάλι με αίμα!
Και επειδή ακριβώς ο Χριστός γνώριζε όλα αυτά, γι’ αυτό επέμενε οι λεπροί να πανε να τελέσουν όλα όσα είχε προστάξει ο Ίδιος, ως Θεός, τον Μωϋσή να ορίσει να κάνουν οι ιερείς των Ισραηλιτών.
