Διαβάζουμε τους στίχους 12-19 από το κεφάλαιο ιζ΄ του κατά Λουκά ευαγγελίου:
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. Καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; Καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.
Νεοελληνική απόδοση
Εκείνον τον καιρό, ενώ έμπαινε ο Ιησούς σε κάποια πόλη, τον συνάντησαν δέκα λεπροί άνθρωποι, που εξαιτίας της αρρώστιας τους στάθηκαν μακριά! Αυτοί λοιπόν άρχιζαν να φωνάζουν με μεγάλη φωνή, λέγοντας: Διδάσκαλε Ιησού, λυπήσου μας. Και όταν τους είδε ο Ιησούς, τους είπε· Πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς. Και συνέβη στον δρόμο που πήγαιναν να καθαρισθούν. Και ένας από αυτούς, όταν είδε πως γιατρεύτηκε, γύρισε δοξάζοντας με μεγάλη φωνή τον Θεό και έπεσε στα πόδια του Ιησού ευχαριστώντας τον. Αυτός μάλιστα ήταν Σαμαρείτης. Τότε αποκρίθηκε ο Ιησούς και είπε· Μήπως δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; Οι άλλοι εννέα πού είναι; Δεν σκέφτηκαν να γυρίσουν για να δοξάσουν τον Θεό, παρά μόνο αυτός ο οποίος ανήκει και σε άλλη φυλή; Και του είπε· Σήκω και πήγαινε· η πίστη σου σε έσωσε.
Η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί τη θαυματουργική θεραπεία των δέκα λεπρών για να μας διδάξει ότι:
α. ο Κύριος είναι ο αληθινός Θεός και Σωτήρας μας,
β. η αγάπη Του για μας τους ανθρώπους είναι απεριόριστη και
γ. ο άνθρωπος που δέχεται την αγάπη του Χριστού πρέπει να τη δείχνει με την ευγνωμοσύνη και την ευχαριστία του σ’ Αυτόν.
Την θεραπεία των δέκα λεπρών αναφέρει μόνο ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που ως γιατρός, φρόντισε και την έγραψε. Οι δέκα λεπροί λοιπόν, που ζούσαν έξω από κάποιο χωριό, μακριά από τους άλλους ανθρώπους, όταν είδαν τον Χριστό να μπαίνει μέσα σε αυτό το χωρίο, άρχισαν να τον φωνάζουν να τους λυπηθεί και να τους ελεήσει. Πράγματι, ο Χριστός βλέποντας τους, τους είπε να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς, χωρίς όμως να τους θεραπεύσει εκείνη την στιγμή. Βλέπουμε εδώ ότι ο Χριστός δεν ζήτα την πίστη των λεπρών για να κάνει το θαύμα, αλλά κάτι άλλο ήταν που περίμενε από αυτούς. Έτσι, οι λεπροί πήγαν στους ιερείς με απόλυτη εμπιστοσύνη στον λόγο του Χριστού και στο δρόμο καθαρίστηκαν από την λέπρα.
Παρ’ όλα αυτά, μόνο ο ένας από αυτούς, που ήταν και Σαμαρείτης (δηλαδή ξένος και όχι αποδεκτός από τους Ιουδαίους) γύρισε και ευχαρίστησε τον Σωτήρα μας. Οι Σαμαρείτες ήταν μια γειτονική φυλή των Ιουδαίων, αλλά απεχθάνονταν οι μεν τους δε. Μ’ αυτό ο Χριστός μάς δείχνει ότι ενώ όλους τους ευεργετεί ο Θεός, λίγοι είναι αυτοί -ακόμη και μεταξύ των Χριστιανών- που Τον ευχαριστούν με την ζωή και τα έργα τους.
Αυτό ήταν λοιπόν, που περίμενε ο Χριστός, δηλαδή την ευγνωμοσύνη των λεπρών προς τον Θεό, ώστε να μπορέσει να τους γιατρέψει όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή. Συνεπώς, εδώ καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να ευχαριστούμε τον Θεό για ό,τι και αν μας δίνει είτε καλό, είτε κακό. Οπότε, και εμείς με τη σειρά μας, να δοξολογούμε τον Κύριο μας, αρχικά με το να ζούμε ως σωστοί Χριστιανοί κι έπειτα να ρωτάμε τους γονείς μας ή τους πνευματικούς μας, αν αυτό που κάνουμε αρέσει στο Θεό.
Ας δούμε και την παραβολή σε βίντεο: