Διαβάζουμε τους στίχους 11-15 στο όγδοο κεφάλαιο του κατά Λουκάν ευαγγελίου:
Ἐξῆλθεν ὁ σπειρῶν τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. Καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὁ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθοι ἀπέπνιξαν αὐτὸ καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τὶς εἴη ἡ παραβολὴ αὐτή.
Ὁ δὲ εἶπεν ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἐστὶ δὲ αὔτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ- οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἵρει τὸν λόγον απὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.
Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἱ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρὰς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὔτοι ῥίζαν οὐκ ἐχουσιν, οἱ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τάς ἀκάνθας πεσόν, οὔτοι εἰσὶν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφορούσι.
Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῆ, οὔτοι εἰσὶν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθὴ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφορούσιν ἐν ὑπομονῇ. Καὶ ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
Νεοελληνική απόδοση
Βγήκε ο γεωργός για να σπείρει τον σπόρο του. Και ‘κεί που αυτός έσπερνε, άλλα σπειριά πέσανε πάνω στον δρόμο και καταπατήθηκαν από τους διαβάτες και τα έφαγαν τα πουλιά του ουρανού· κι άλλα σπειριά πέσανε πάνω στις πέτρες και μόλις φύτρωσαν ξεράθηκαν, γιατί εκεί δεν είχε δροσιά· κι άλλα σπειριά πέσανε στ’ αγκάθια και τ’ αγκάθια φύτρωσαν μαζί τους και τα έπνιξαν κι άλλα σπειριά πέσανε στην καλή γη και φύτρωσαν κι έδωκαν καρπό κάθε ένα από εκατό. Κι επάνω σε τούτα ρωτούσαν οι μαθητές τον Κύριο κι έλεγαν, τι να εννοεί αυτή η παραβολή;
Κι εκείνος είπε: Σε σας είναι δοσμένο να μάθετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού, ενώ στους άλλους η διδασκαλία γίνεται με παραβολές, για να κοιτάζουν και να μη βλέπουν και να ακούν και να μην καταλαβαίνουν. Κι ακούστε τώρα εσείς τι εννοεί η παραβολή. Ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού. Και δρόμος, όπου πάνω σ’ αυτόν έπεσε ο σπόρος, είναι εκείνοι που άκουσαν, ύστερα έρχεται ο διάβολος και παίρνει τον λόγο από την καρδιά τους, για να μην πιστέψουν και σωθούν.
Και οι πέτρες, όπου πάνω σ’ αυτές έπεσε ο σπόρος, είναι εκείνοι που όταν ακούσουν, δέχονται τον λόγο με χαρά, αλλά αυτοί δεν έχουν βάθος για να ριζώσει ο λόγος· πιστεύουν προς ώρας και στον καιρό του πειρασμού τα παρατούν και φεύγουν. Κι αγκάθια, όπου σ’ αυτά έπεσε ο σπόρος είναι αυτοί που άκουσαν τον λόγο, αλλά πνίγονται από τις μέριμνες του πλούτου και τις ηδονές του βίου και δεν κάνουν προκοπή.
Και καλή γη, όπου μέσα της έπεσε ο σπόρος, είναι αυτοί, που άκουσαν τον λόγο, τον φυλάγουν σε καλή και αγαθή καρδιά και καρποφορούν με υπομονή. Λέγοντας αυτά, τόνιζε· όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.
Ας δούμε και την παραβολή με εικόνες:
Σπορέας: σπορέας για τη ζωή της Εκκλησίας μας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αυτός σπέρνει τον λόγο Του μέσα από το Ευαγγέλιο. Η Εκκλησία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συνεχίζει το έργο του Χριστού, διδάσκοντας το Ευαγγέλιο σ’ όλους τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους.
Όποιος έχει αυτιά: ο Χριστός δεν εννοεί μόνο τα αυτιά του σώματος, αλλά και τα αυτιά της καρδιάς, να ακούμε δηλαδή ό,τι είναι ουσιαστικό για τη ζωή μας και την ψυχή μας.
– Οι σπόροι συμβολίζουν το λόγο Του Θεού.
1. Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο και τους έφαγαν τα πτηνά συμβολίζουν τους ανθρώπους που ακούν τον λόγο Του Θεού αλλά δεν ενδιαφέρονται να τον εφαρμόσουν.
Τα πτηνά που έφαγαν τους σπόρους συμβολίζουν το διάβολο, ο οποίος έρχεται και παίρνει τους σπόρους ,για να μη φυτρώσουν οι αρετές στις καρδιές τους.
2. Οι σπόροι που έπεσαν στις πέτρες συμβολίζουν εκείνους τους ανθρώπους που δέχονται με χαρά το Θείο λόγο, αλλά κατά βάθος είναι ολιγόπιστοι και σκληροί, γι΄αυτό με την παραμικρή δοκιμασία, εγκαταλείπουν το Θεό και ”μαραίνονται” πνευματικά.
3. Ο βλαστός που φύτρωσε στα αγκάθια συμβολίζει τους ανθρώπους που έβαλαν στις καρδιές τους το λόγο Του Θεού, αλλά λίγο πριν προκόψουν στην αρετή τους, τους καταπνίγουν οι βιοτικές μέριμνες και οι αμαρτίες.
4. Τέλος, οι σπόροι που έπεσαν στη εύφορη γη και βλάστησαν, συμβολίζουν τους αγαθούς και πρόθυμους ανθρώπους που ζούνε σύμφωνα με το θέλημα Του Θεού, γι’αυτό με την υπομονή τους καρποφορούν πολλές αρετές και οδηγούνται προς την τελειότητα, δηλαδή στην Αγιότητα.
