Υπό τις συνθήκες αυτές, που καθιστούσαν αδύνατη την αποτελεσματική υπεράσπιση της πόλης, αποφασίστηκε σε συμβούλιο οπλαρχηγών και προκρίτων στις 6 Απριλίου η έξοδος και ορίστηκε γι’ αυτή, η νύχτα του Σαββάτου του Λαζάρου προς Κυριακή των Βαΐων (9 προς 10 Απριλίου).
Αυτή ήταν η απόφαση! Είτε να παραδώσουν την πόλη, είτε να περάσουν πολεμώντας στην Πύλη της… κι όποιοι γλίτωναν.
Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και γέροι το βράδυ της 10ης Απριλίου αποχαιρετίστηκαν, γνωρίζοντας καλά αυτό που θα συμβεί. Η Απόφαση της Εξόδου ήταν πράξη συνειδητή και όχι απελπισίας έχοντας ζητούμενο την Ελευθερία ή την λύτρωση του θανάτου. Κι έτσι έγινε.
Το εγχείρημα διακρινόταν από υψηλότατο βαθμό επικινδυνότητας, λόγω του μεγάλου πλήθους των αμάχων που θα βάδιζαν δύσκολα και τους οποίους όφειλαν να προστατεύσουν οι ένοπλοι. Ωστόσο, ήταν προτιμότερο από τον αργό θάνατο εξαιτίας της ασιτίας. Τα μεσάνυχτα, σύμφωνα με το σχέδιο, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες, υπό τους Δημήτριο Μακρή, Νότη Μπότσαρη και Κίτσο Τζαβέλα, με την ελπίδα να διασπάσουν τις εχθρικές γραμμές, επωφελούμενοι από τον αιφνιδιασμό των πολιορκητών. Νωρίτερα είχαν σκοτώσει τους Τούρκους αιχμαλώτους, ενώ στην πόλη παρέμειναν τραυματίες και γέροι. Όμως, το σχέδιο της εξόδου, είτε προδόθηκε, είτε δεν εφαρμόστηκε σωστά κι έτσι οι δυνάμεις του Ιμπραήμ κατέσφαξαν με τα γιαταγάνια τούς μαχητές της ελευθερίας. Στο μεταξύ, μέσα στο Μεσολόγγι είχαν αρχίσει οι σφαγές από τους Τουρκοαιγύπτιους, που είχαν εισβάλει από άλλο σημείο της πόλης.
Βλέπω σε ταινία ελληνικής παραγωγής την αναπαράσταση των γεγονότων:
Εκατοντάδες οι ιστορίες της Εξόδου, όπως γράφτηκαν στα απομνημονεύματα αυτών που έζησαν τα γεγονότα. Η όμορφη Ελένη Στάικου, φόρεσε ανδρικά ρούχα, ώστε να πολεμήσει με τους άνδρες στην Έξοδο, η ταυτότητά της όμως την ώρα του χαλασμού αποκαλύφθηκε. Τη συνέλαβαν με προορισμό ένα από τα χαρέμια λόγω της ομορφιάς της. Δεν μπορούσε να το επιτρέψει. Παίρνοντας ένα κουτάλι, έβγαλε το μάτι της προκειμένου να μην είναι πλέον θελκτική στους επίδοξους βιαστές της. Επέστρεψε μετά από χρόνια, πέθανε σε βαθιά γεράματα και κληροδότησε το ανδρικό της γιλέκο στο πρώτο κορίτσι της οικογένειας που θα έπαιρνε το όνομά της.
Σε πολλά σημεία σημειώθηκαν δραματικές σκηνές: ο δημογέροντας Χρήστος Καψάλης, όταν κυκλώθηκε από τους εισβολείς στο σπίτι του, όπου είχαν συγκεντρωθεί τραυματίες, γέροντες και γυναικόπαιδα, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη, ενώ ο μητροπολίτης Ρωγών Ιωσήφ ανατίναξε τον Ανεμόμυλο, στην τελευταία πράξη αντίστασης, όταν κυκλώθηκε από τους εχθρούς. Άνθρωποι κατεσφάγησαν μέσα στην πόλη πολεμώντας, ενώ πολλά γυναικόπαιδα εν τέλει επιβιβάστηκαν δια της βίας στα καράβια και οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Από εκεί, κάποιες εκατοντάδες θα επιστρέψουν μετά από χρόνια, καθώς αναζητήθηκαν και εξαγοράσθηκαν από τους αφέντες τους. Άλλες πάλι γυναίκες χάθηκαν χωρίς κανένας να γνωρίζει την τύχη τους.
Το πρωί της 10ης Απριλίου, ανήμερα των Βαΐων, η οθωμανική ημισέληνος κυμάτιζε στα χαλάσματα του Μεσολογγίου.
Οι πληροφορίες για τις απώλειες των Ελλήνων κατά την πολιορκία και την έξοδο είναι αντιφατικές. Πιθανότερο φαίνεται ότι από τους 3.000 που πήραν μέρος στην έξοδο, οι 1.700 έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι. Ανάμεσα στους νεκρούς, ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, ο Μιχαήλ Κοκκίνης, ο Νικόλαος Στορνάρης, ο Γερμανός εκδότης της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά» Ιάκωβος Μάγιερ και άλλοι Γερμανοί φιλέλληνες. Γύρω στα 6.000 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν για να πουληθούν στη Μεθώνη και στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας. Οι απώλειες για τους τουρκοαιγύπτιους εισβολείς ανήλθαν σε 5.000 άνδρες. Από τη σφαγή γλίτωσαν λίγοι Έλληνες, που μετά από κακουχίες έφτασαν στην πρωτεύουσα του τότε ελληνικού κράτους, το Ναύπλιο, όπου τους έγινε υποδοχή ηρώων μετά από 36 ημέρες ταξιδιού.
Δείτε το βίντεο με τη σχηματική αναπαράσταση των γεγονότων σε χάρτη: