Τέκνο τοῦ Δημητρίου καὶ τῆς Σωτηρίας ὁ Μιχαὴλ, γήινη πατρίδα του εἶχε τὴ Γρανίτσα (Γρανίτζα), πάνω στὰ Ἄγραφα τῆς Εὐρυτανίας. Ἀπὸ τοὺς θεοφοβούμενους γονεῖς του ὁ Μιχαὴλ διδάχθηκε τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν πίστη, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους του. Στὴν κατάλληλη ἡλικία, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του, ἦρθε σε γάμου κοινωνία καὶ γιὰ λόγους βιοποριστικοὺς ἔφυγε ἀπὸ τὴ γενέτειρά του. Πῆγε καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου βρῆκε ἐργασία ὡς ὑπάλληλος σὲ φοῦρνο (ἀρτοποιεῖο).
Ἡ ἔμφυτη εὐσέβεια του καλλιεργήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, μὲ τὶς πολλὲς ἐκκλησίες, τὴ βυζαντινὴ παράδοση, τὴ γνωριμία μὲ σημαντικὲς προσωπικότητες τοῦ κλήρου καὶ τοῦ μοναχισμοῦ. Καὶ ἐκδηλωνόταν εὐκαίρως ἀκαίρως μὲ φιλανθρωπικὴ καὶ ἱεραποστολικὴ δράση. Στὰ πλαίσια αὐτὰ μιὰ ἡμέρα προσπάθησε νὰ «κατηχήσει» στὴ χριστιανικὴ πίστη κάποιο παιδί, τέκνο ὀθωμανικῆς οἰκογένειας. Ἐκεῖνο, ὅμως, φοβισμένο, ἔτρεξε στοὺς δικοὺς του καὶ ἀνάφερε τὸ γεγονός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συλληφθεῖ ἀπὸ μουσουλμάνους καὶ χωρὶς καθυστέρηση νὰ ὁδηγηθεῖ στὸν ἱεροδικαστή. Κατὰ τὴν ἐξέτασή του ἀπάντησε μὲ παῤῥησία ὁμολογητῆ στὰ ἐπιχειρήματα ἐκείνου καὶ κάλεσε ὄχι μόνο τοὺς παρισταμένους ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἱεροδικαστήή νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ψεύτικη πίστη στὸν Μωάμεθ καὶ νὰ πιστέψουν στὸν μόνο Σωτήρα καὶ Λυτρωτή Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπέκυψε στὶς ὑποσχέσεις, οὔτε φοβήθηκε τὸν θάνατο στὴν πυρὰ μὲ τὸν ὁποῖο ἀπειλήθηκε ἀπὸ τὸν ἱεροδικαστή, ὁδηγήθηκε στὴ φυλακή (στὸ Ἐπταπύργιο ἢ τὸν Λευκὸ Πύργο).
Στὸ διάστημα ποὺ ἔμεινε φυλακισμένος τὸν ἐπισκέπτονταν Χριστιανοὶ γιὰ νὰ τὸν ἐνθαρρύνουν νὰ μὴν ὑποκύψει. Ὁ Μιχαὴλ ὅμως ἦταν ἀποφασισμένος, γι’ αὐτὸ καὶ ἐνίσχυε ἐκεῖνος τοὺς ἐπισκέπτες του νὰ πιστεύουν στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ὑπομένουν μὲ καρτερία στὶς δοκιμασίες.
Ἀκολούθησαν βασανιστήρια καὶ νέα ἐξέταση, ἀπειλὲς καὶ πιέσεις νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ὁ γενναῖος ἀθλητὴς τῆς Πίστεως ἔμεινε ἀκλόνητος. Ἔτσι βγῆκε ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση τοῦ κριτοῦ: Θάνατος στὴν πυρά, ποὺ συντελέστηκε κάποια ἡμέρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστής τοῦ ἔτους 1544 (ὡς πιθανὲς ἡμερομηνίες ἀναφέρονται σὲ Κώδικες ἁγιορείτικους ἡ 21η ἢ ἡ 10η Μαρτίου, τοῦ 1544 ἢ τοῦ 1547).
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α΄. Τῆς ἑρήμου πολίτης.
Τῶν Ἀγράφων τὸν γόνον καὶ Ἑλλάδος ἀγλάϊσμα,
τῆς Θεσσαλονίκης τὸ κλέος, Μιχαὴλ τὸν θεορρήμονα,
τὸν τῶν ἀσεβῶν τὴν πλάνην ἐλέγξαντα,
καὶ ἐν κριτηρίῳ ἀνόμων, εὐθαρσῶς θεολογήσαντα,
τὸν ἐν εἱρκτῇ τὸν Χριστὸν θεασάμενον,
καὶ παρ’ αὐτοῦ τὴν ἰσχὺν κομισμάμενον·
τὸν ἐν πυρὶ διὰ Χριστὸν ὁλοκαυτωθέντα,
καὶ εὐωδίᾳ τὸ σύμπαν καὶ τὸν Κτίστην τέρποντα·
τὸν ὄντως μέγαν καὶ ἔνδοξον μάρτυρα,
ἐγκωμίοις εὐφημήσωμεν.
Βήμα 1ο: Ας δούμε το χωριό από το οποίο κατήγετο ο Άγιος.
Βήμα 2ο: Βρίσκω στους χάρτες το χωριό Γρανίτσα.
