Τῌ
ΑΓΙᾼ ΚΑΙ
ΜΕΓΑΛῌ
ΠΑΡΑΣΚΕΥῌ
Κείμενο Τροπαρίου:
• Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ, καὶ Ἀγγέλων στρατιαὶ ἐξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι τὴν σήν.
• Ἡ ζωὴ πῶς θνῄσκεις; πῶς καὶ τάφῳ οἰκεῖς; τοῦ θανάτου τὸ βασίλειον λύεις δέ, καὶ τοῦ ᾍδου τοὺς νεκροὺς ἐξανιστᾷς.
• Μεγαλύνομέν σε, Ἰησοῦ Βασιλεῦ, καὶ τιμῶμεν τὴν Ταφὴν καὶ τὰ Πάθη σου, δι’ ὧν ἔσωσας ἡμᾶς ἐκ τῆς φθορᾶς.
• Μέτρα γῆς ὁ στήσας, ἐν σμικρῷ κατοικεῖς, Ἰησοῦ παμβασιλεῦ τάφῳ σήμερον, ἐκ μνημάτων τοὺς θανέντας ἀνιστῶν.
• Ὁ Δεσπότης πάντων, καθορᾶται νεκρός, καὶ ἐν μνήματι καινῷ κατατίθεται, ὁ κενώσας τὰ μνημεῖα τῶν νεκρῶν.
• Δακρυρρόους θρήνους, ἐπὶ σὲ ἡ Ἁγνή, μητρικῶς ὦ Ἰησοῦ ἐπιρραίνουσα, ἀνεβόα· Πῶς κηδεύσω σε Υἱὲ;
• Προσκυνῶ τὸ Πάθος, ἀνυμνῶ τὴν Ταφήν, μεγαλύνω σου τὸ κράτος Φιλάνθρωπε, δι’ ὧν λέλυμαι παθῶν φθοροποιῶν.
• Οἴμοι φῶς τοῦ Κόσμου! οἴμοι φῶς τὸ ἐμόν! Ἰησοῦ μου ποθεινότατε ἔκραζεν, ἡ Παρθένος θρηνῳδοῦσα γοερῶς.
• Ἀνυμνοῦμεν Λόγε σὲ τὸν πάντων Θεόν, σὺν Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι, καὶ δοξάζομεν τὴν θείαν σου Ταφήν.
• Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε ἁγνή, καὶ τιμῶμεν τὴν Ταφὴν τὴν τριήμερον, τοῦ Υἱοῦ σου καὶ Θεοῦ ἡμῶν πιστῶς.
Ερώτηση Κατανόησης;
Ποιο βασανιστικό ερώτημα απασχολεί τον υμνωδό;
(αν χρειάζεσαι βοήθεια, δες την απόδοση από κάτω)
Απόδοση Νοήματος:
• Χριστέ, Συ, που είσαι η ζωή, τοποθετήθηκες στον τάφο (ως νεκρός), και οι στρατιές των αγγέλων αισθάνονταν κατάπληξη και δοξολογούσαν την άπειρη ταπείνωσή Σου.
• Συ, Κύριε, που είσαι η ζωή, πώς πεθαίνεις; Και πώς κατοικείς στον τάφο; Αλλ’ όμως (με το θάνατό σου) καταργείς το βασίλειο του θανάτου, και επαναφέρεις στη ζωή τους νεκρούς, που κατείχε (ως αιχμαλώτους) ο άδης!
• Σε δοξάζουμε με μεγάλη δόξα, ω Ιησού Βασιλιά, και τιμούμε την ταφή και τα Πάθη Σου, με τα οποία έσωσες εμάς από το θάνατο.
• Συ, που καθόρισες τα μέτρα, σύμφωνα με τα οποία κατασκευάστηκε η γη, ω Ιησού, Βασιλιά των πάντων, κατοικείς σήμερα σ’ ένα μικρό τάφο! Αλλ’ όμως, ανασταίνεις από τα μνήματα τους νεκρούς.
• Ο Κύριος των πάντων παρουσιάζεται νεκρός και σε καινούργιο μνήμα τοποθετείται Αυτός, που άδειασε τα μνήματα από τους νεκρούς (επειδή τους ανάστησε)!
• Η αγνή Μητέρα Σου, ω Ιησού, θρηνώντας με άφθονα δάκρυα, Σε ράντιζε με αυτά και κραύγαζε: Με ποια αντοχή να Σε κηδέψω, ω Γιε μου;
• Προσκυνώ το Πάθος Σου, φιλάνθρωπε Κύριε, υμνολογώ την ταφή Σου, και δοξάζω με μεγάλη δόξα τη δύναμή Σου˙ γιατί με όλα αυτά εγώ έχω λυτρωθεί από τα θανατηφόρα πάθη.
• Αλίμονο σε μένα, ω φως του κόσμου! Αλίμονο σε μένα, ω δικό μου φως, Ιησού μου πολυαγαπημένε! Φώναζε η Παρθένος, βγάζοντας θρηνητικές κραυγές.
• Υμνούμε, Λόγε, Εσένα, το Θεό των πάντων, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιό Σου Πνεύμα, και δοξάζουμε τη θεία Σου ταφή.
• Σε μακαρίζουμε, αγνή Θεοτόκε, και με πίστη τιμούμε την τριήμερη ταφή του Υιού Σου και Θεού μας.
Ασκήσεις επάνω στο κείμενο:
1. Πώς αποδίδονται οι λέξεις δακρυρρόους, θρηνῳδοῦσα και ἐπιραίνουσα;
2. Αναγνωρίστε τα παρακάτω ρήματα (χρόνο, πρόσωπο, αριθμό) και κλίνετέ τα στον χρόνο που είναι: μεγαλύνομεν, ἔκραζε, ἔσωσας.
Κείμενο Τροπαρίου:
Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρὸν γυμνὸν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ’ ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι’ ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω, τῇ σῇ ἐξόδῳ Οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι.
Ερώτηση:
Ποιος ο ρόλος του Αγίου Νικοδήμου;
(αν χρειάζεσαι βοήθεια, δες την απόδοση από κάτω)
Απόδοση Νοήματος:
Όταν η γυναίκα της αμαρτίας πρόσφερε (μετανοούσα) το μύρο στον Κύριο (εκδηλώνοντας έτσι την φλογερή αγάπη της προς Αυτόν), τότε ο μαθητής έκανε συμφωνία με τους παράνομους (άρχοντες των Ιουδαίων, για να παραδώσει τον Όταν ο Ιωσήφ, μαζί με το Νικόδημο, κατέβασε από το ξύλο του Σταυρού Εσένα, που φοράς το φως ως ένδυμα, και Σε είδε νεκρό, γυμνό, άταφο, άρχισε θρήνο γεμάτο από πόνο και κλαίγοντας έλεγε: Αλίμονο σε μένα, γλυκύτατε Ιησού! Πριν από λίγο ο ήλιος, επειδή Σε είδε να κρέμεσαι επάνω στο Σταυρό, (έχασε το φως του και) ντύθηκε το βαθύ σκοτάδι και η γη σείστηκε από τρόμο και το παραπέτασμα του Ναού (που χώριζε τα άγια από τα άγια των αγίων) σκίστηκε στα δύο. Αλλά να, τώρα εγώ βλέπω ότι Συ δέχτηκες να υποστείς το θάνατο με τη θέλησή Σου, για χάρη μου. Με ποιο θάρρος θα κηδέψω, Θεέ μου Εσένα (τον απαθή και αθάνατο); Και με ποια τόλμη θα περιτυλίξω με σεντόνια Εσένα (τον Οποίο δε χωράει το σύμπαν); Πώς να αγγίξω το πάναγνο Σώμα Σου με τα (μολυσμένα) χέρια μου; Ή ποια θρηνητικά άσματα να ψάλω κατά την εκφορά Σου, ω εύσπλαχνε Κύριε; Δοξολογώ τα Πάθη Σου, εγκωμιάζω ύμνους την ταφή Σου, μαζί με την Ανάστασή Σου, και κραυγάζω: δόξα σε Σένα!
Ασκήσεις επάνω στο κείμενο:
1. Πόσες λέξεις του κειμένου είναι επίθετα; Βρες 5 χαρακτηριστικά και βρες σε τι πτώση, γένος και αριθμό είναι.
2. Βρείτε τα ρήματα κηδεύσω και ἐκυμαίνετο σε τι χρόνο είναι και κλίνετε τα σ’ όλα τα πρόσωπα του χρόνου.
Τῼ
ΑΓΙῼ ΚΑΙ
ΜΕΓΑΛῼ
ΣΑΒΒΑΤῼ